Verloren in den Tiefen des Waldes - Vinterriket

Ein kalter Wind streift einsam durch das Dunkel des Unterholzes

Mit ihm ein grauenhafter, trüber Nebel, der die Bäume sanft unter sich begräbt

Das dämmrige Licht des tief stehenden Herbstmondes verliert sich im unendlichen

Meer aus Nebel und berührt die Wipfel der Tannen nur zaghaft

Geheimnisvolle Geräusche hallen beängstigend durch diese mystische Welt und

Begleiten meinen mühsamen Weg durch die Weiten dieses Labyrinths

Meine weit geöffneten Augen kämpfen verzweifelt gegen die grauschwarze Wand

Aus Ästen und diesiger Luft, doch verzagen jäh

Schritt um Schritt, Atemzug um Atemzug begebe ich mich weiter über den

Moosbedeckten Waldboden, immer tiefer in die Dunkelheit, immer weiter,…

In einer schmalen Lichtung plätschert ein verträumter Bach durch den Grund und

spendet

Neue Hoffnung, doch dessen Geräusche verschwinden jäh in den Tiefen des Waldes

Mit jedem Moment verschlingt die Dunkelheit mehr des spärlichen, letzten Lichtes

Und triumphiert letztendlich übermächtig

Ich begebe mich immer weiter durch das dichte Gestrüpp, immer tiefer,

immer weiter…

Angst und pure Verzweiflung regieren das Reich meiner Seele und treiben meine

Gedanken an den Abgrund des Wahnsinns

Ich streife zeitlos durch diese niemals zu enden scheinende Finsternis

Die kein Ende zu nehmen scheint

«Doch plötzlich lichten sich die Nebel, die Morgendämmerung verdrängt die Nacht

Der Mond versinkt über den Wipfeln der dunklen Tannen

Glasklare, frische Luft erfüllt das Dickicht für kurze Zeit mit neuer Kraft

Doch schon bald kehrt die allumfassende Dunkelheit, die Kälte und das Grauen

Mit aller Macht zurück…»

Салқын жел соққан қараңғылықта жападан-жалғыз

Оның астындағы ағаштарды ақырын көміп тастайтын қорқынышты, бұлыңғыр тұман

Төменгі күзгі айдың күңгірт сәулесі шексіздікте жоғалады

тұман теңізі және шыршалардың шыңдарына тек екіленіп тиеді

Жұмбақ дыбыстар осы мистикалық әлем арқылы қорқынышты жаңғырады және

Осы лабиринттің кеңдігі арқылы менің қиын жолымды серік ет

Ашық көзім сұр-қара қабырғаға қарсы күреседі

Бұтақтардан және бұлыңғыр ауадан жасалған, бірақ кенеттен көңілсіз

Қадам сайын, деммен тыныс, мен үстінен қозғаламын

Мүк басқан орман төсеніші барған сайын қараңғылықта, одан әрі...

Тар алқапта қиялға толы бұлақ жерді жарып өтеді және

садақа береді

Жаңа үміт, бірақ оның дыбыстары орманның тереңдігінде кенеттен жоғалады

Сәт сайын қараңғылық сирек, соңғы жарықты көбірек жейді

Және ақырында жеңеді

Мен қалың өскін арқылы одан әрі тереңдеп барамын,

жалғастыру...

Қорқыныш пен мөлдір шарасыздық менің жанымның патшалығын басқарады және менікі

Жындылықтың тұңғиығы туралы ойлар

Мен ешқашан бітпейтіндей көрінетін бұл қараңғылықта уақытсыз жүремін

Мұның соңы жоқ сияқты

«Бірақ кенеттен тұман көтеріліп, түннің орнын таң атқанша басқарады

Қараңғы шыршалардың басына ай батады

Кристаллдай мөлдір, таза ауа қалың бұталарды қысқа уақытқа жаңа күшпен толтырады

Бірақ көп ұзамай бәрін қамтитын қараңғылық, суық және сұмдық қайта оралады

Бар күшіңізбен оралыңыз...»