Воин - Цитадель

Я здесь, словно тень в руинах бойниц,

Но небо надо мной, в нем тысячи лиц.

Тех, кто уже не со мной, кровью наполнили миг,

Тяжкий крик за моей спиной, шепот долгих молитв.

Тает снег, зима – долой,

Время новых дел.

Души измучены войной

И раны болят от стрел.

Скоро буду среди звезд,

Взлетев, разрежу воздух.

Почувствовав тепло

Огненной звезды.

Время есть,

Пока еще не поздно.

Я смогу,

Дотянуться до небес!

Лежат в снегах мертвые войска,

Их больше нет, кончился бой.

Но пока я тут на холодной земле,

Глотаю воздух израненным телом,

И ворон кружит надо мной!

Мен мұнда саңылаулардың қираған көлеңкесіндеймін,

Бірақ менің үстімдегі аспан, онда мыңдаған жүздер бар.

Қасымда жоқтар бір сәт қанға толды,

Артымда ауыр жылау, ұзақ дұғалардың сыбыры.

Қар ериді, қыс кетті,

Жаңа нәрселерге уақыт.

Соғыстан тозған жандар

Ал жаралар жебелерден ауырады.

Жақында мен жұлдыздардың қатарында боламын

Ұшу, ауаны кесу.

Жылы сезім

Отты жұлдыз.

Уақыт бар

Әлі де кеш емес.

Мен істей аламын,

Аспанға жет!

Өлген әскерлер қарда жатыр,

Олар енді жоқ, шайқас аяқталды.

Бірақ мен суық жерде жүргенде,

Мен жаралы денеммен ауаны жұтамын,

Ал қарға менің үстімде айналып жүр!