The Green Man - The Clientele

He was already drunk, and becoming slightly pompous;

the pub jukebox blared in

the corner, and outside, crowds flowed with supernatural ease through the Green

Park arcades, and downhill to the river, sifting through glass-fronted

boutiques, leaving for Metroland and the Christmas break.

I listened because I

had nothing better to do: all my friends had gone, and he’d bought me a drink

«That winter,» he said, «I went back to the family house, which was then at the

edge of a large and half-finished estate.

It was still and quiet,

backing onto a copse the bulldozers had missed when they levelled the heath.

The drab light lent everything an insubstantiality, intensifying the curious

end-of-term feeling I had, the sense that the days themselves were somehow

exhausted

Three windows took up one side of the dining room, with a steadily murmuring

radiator underneath.

Enamel paint curled away from the window frame in flakes

and peels, and the hot metal in the room gave off its alienating,

faintly acidic smell.

I remember clouds drifting in, and I watched them pick

up the red flare of the streetlights.»

This last point emphasised by a moment of silence, which he filled with a look

around the bar

«Late one night a figure appeared in the garden.

It was almost pathetic;

hungry-looking.

boss-eyed and twisted.

Under the faint light that the room

cast over the gravel, I could see that its skin was made of flowers.

It was hollow.

It shied like an animal, and disappeared into the wood

I knew it — you would have too, if you’d been there;

it was a figure I’d

glimpsed in a car park as a child;

an expression crossing the face of a

stranger late one night at Waterloo Station as I hurried for a train with my

parents;

a carving in the portico of a mediaeval church.

In some nightmarish

way it was particular, and it was also infinite.

It was itself, it was the wood,

it was the last roses in the garden, and yet it was also a wider sentience,

perhaps best described as the feeling that the trees and fields we look at

have always secretly been looking back into us

The air felt charged, somehow electric, and as I stared at the place it had

been, I became aware of a smell of dust.

I smelt the billions of falling

microscopic specks, the ghost dust-rain that surrounds all of us, all the time.

For one moment of hyper-awareness I could read its mixtures and vintages,

the histories and provenance of each particle of dust in the room.

And faintly, hauntingly, somewhere on the edge of all the others,

I smelt the surviving dust of 1978

It was a dust of forgotten piano lessons;

church halls;

school gatherings in

terrapin huts.

Back then, to a child’s nose, even the smell of glass differed

from room to room, and for one second I could smell all the mirrors and the

windows of those lost days, the unbounded spaces between them;

it was a dust of

the exhaust fumes of Austin Allegros, the naked wooden floors of a new house,

bike tyres and long-discontinued cigarette brands.

A dust that conjured pools

of evening light, mysterious journeys, finished lives, dreads and hopes of an

almost atavistic intensity

I blinked, I seem to remember I was terrified, but at the same time so

surprised, so overwhelmed with longing, with love for the past, love for the

dead, that at that moment fear had no real meaning: I inhabited a bright,

blank space that I’d encountered once before when I dislocated my knee on a

rugby field

Then neither quickly nor gradually, it was gone.

The room returned,

and with it the seamlessness, the ordinary loneliness of the night.

I never saw that figure, or anything like him, again

Days later, when the weather had broken, I looked over the hill, past the woods,

and the developer’s tracks and pylons.

The freezing air seemed to distort the

sounds of the construction vehicles, and their bleeps and revs sang like human

voices.

I remember thinking, 'If the world was one degree stranger,

one degree more fluid, I could have escaped and joined myself back there,

I could have disappeared forever.

But it isn’t, and I’m stranded here,

split into two, getting ready for bed in a dormitory town.'

«He drank.

Dark had fallen;

the world was moving forward confidently, tangibly

Ол әлдеқашан мас болды және аздап мақтаншақ болып кетті;

пабтың музыкалық жәшігі шырылдады

бұрышта, ал сыртта адамдар Жасыл арқылы табиғаттан тыс оңай ағып жатты

Саябақтағы аркадалар және өзенге                                                                                                                                                                                                                           

бутиктер, Метролендке және Рождестволық демалысқа кетеді.

Мен тыңдадым, өйткені мен

Ешқандай жақсы ештеңе болмады: менің барлық достарым кетті, ал ол маған ішімдік сатып алды

«Сол қыста, - деді ол, - мен отбасылық үйге қайта бардым, ол сол кезде

                                           шеті.

Ол тыныш және тыныш болды,

бульдозерлер төбені тегістеген кезде жіберіп алған төбеге артқа қарай.

Қоңыр жарық бәріне мәнсіздік беріп, қызығушылықты күшейтті

Менде мерзімнің соңындағы сезім, күндердің өзі қалай болғанда да болған сияқты

таусылды

Үш терезе асхананың бір жағында үздіксіз күңкілдеп тұрды

астындағы радиатор.

Терезе жақтауынан бұралып қалған эмаль бояуы

және қабықтар, және бөлмедегі ыстық металл оның бөтендігін берді,

әлсіз қышқыл иіс.

Мен бұлттардың дритингі есімде, мен оларды көрдім

көше шамдарының қызыл алауын көтеріңіз.»

Бұл соңғы нүкте тыныштықтан баса назар аударды, ол оған қарап тұрды

бардың айналасында

«Бір түнде бақшада бір фигура пайда болды.

Бұл қайғылы дерлік болды;

аш көрінетін.

бастық көзді және бұралған.

Бөлмедегі әлсіз жарық астында

қиыршық тастың үстіне құйып, оның терісі гүлдерден жасалғанын көрдім.

Ол қуыс болды.

Ол жануар                                                                                                                                                                                                                               »         тыржиып  тыр

Мен оны білдім - сіз де болар едіңіз, егер болсаң да;

Бұл менің суретім болды

балалық шақта автотұрақта көрінген;

бетінен өтетін өрнек

Бір түнде Ватерлоо станциясында                         мен  пойыз ке  асығым мен  пойыз ке  асықтым 

ата-аналар;

ортағасырлық шіркеудің портикіндегі ою.

Қайғылы түнде

ол ерекше болды, сонымен қатар шексіз болды.

Өзі болды, ағаш болды,

Бұл бақта соңғы раушандар болды, бірақ бұл да, бұл да мұқият болды,

бәлкім, біз қарайтын ағаштар мен егістіктерді сезіну деп сипатталған болуы мүмкін

әрқашан бізге жасырын қарап отырды

Ауа зарядталғандай болды, әйтеуір электрлі болды, мен оның орналасқан жеріне қарадым

болды, мен шаңның иісі туралы білдім.

Мен миллиардтаған құлдырауды иіскедім

микроскопиялық дақтар, бәрімізді үнемі қоршап тұратын елес шаң-жаңбыр.

Гипер-хабарламаның бір сәтінде мен оның қоспалары мен винтаждарын оқи алдым,

Бөлмедегі шаңның әр бөлшегінің тарихы мен болуы.

Әлсіз, аңқау, басқалардың шетінде,

Мен 1978 жылдың тірі қалған шаңын жымдаймын

Бұл ұмытылған фортепиано сабақтарының шаңы болды;

шіркеу залдары;

мектеп жиналыстары

террапин саятшылықтары.

Ол кезде баланың мұрнына әйнек иісі әртүрлі болатын 

бөлмеден бөлмеге бір секунд  барлық айналар мен айналаның иісін сездім

сол жоғалған күндердің терезелері, олардың арасындағы шексіз кеңістіктер;

бұл шаң болды

Остин Аллегростың пайдаланылған түтіндері, жаңа үйдің жалаңаш ағаш едендері, 

велосипед шиналары және ұзақ уақыт бойы шығарылуы тоқтатылған темекі брендтері.

кешкі нұр, жұмбақ саяхаттар, аяқталған өмірлер, қорқыныштар мен үміттер

дерлік атавистік қарқындылық

Мен жыпылықтадым, мен қорқып кеткенім есімде сияқты, бірақ сонымен бірге

таң қалды, соншалықты сағыныштан, өткенге деген сүйіспеншілікке, махаббатқа толы

өлді, сол кезде қорқыныштың нақты мағынасы жоқ: мен жарық жерде тұрдым,

бұрын бір рет тіземді шыған кезде кездестірген бос орын

регби алаңы

Содан кейін ол тез де, бірте-бірте де жоқ.

Бөлме оралды,

және онымен біртексіздік, түннің кәдімгі жалғыздығы.

Мен бұл санды немесе оған ұқсамайтын нәрсені ешқашан көрмедім

Бірнеше күннен кейін, ауа-райы бұзылған кезде, мен төбеге, орманның жанынан қарадым.

және әзірлеушінің жолдары мен тіректері.

Мұздатқан ауа   бұзып жібергендей болды

құрылыс көліктерінің дыбыстары, олардың дыбыстары мен айналулары адам сияқты ән салды

дауыстар.

Мен ойлайтыным есімде: «Егер әлем бір дәрежеде бөтен болса,

бір градусқа артық сұйықтық болса, мен қашып кетіп, сол жерге қайта қосыла алар едім,

Мен мәңгілік жоғалып кетуім мүмкін еді.

Бірақ олай емес, мен осында қалдым,

екіге бөлініп, жатақханада төсекке дайындалып жатыр ».

«Ол ішті.

Қараңғы түсті;

дүние сенімді, айқын алға жылжып жатты