Losing Haringey - The Clientele

In those days there was a kind of feeling of pushing out of the front door,

into the pale exhaust fume park by broad water pond where the grubby road

eventually leads to end field.

Turkish supermarkets after chicken restaurants after spare pawnshop,

everything in my life felt like it was coming to a mysterious close.

I could hardly walk to the end of the street without feeling there was no way

to go except back.

The dates I had that summer count to nothing, my job was a dead end and the

rain check was killing me a little more each month.

It seemed unlikely that anything could hold much longer.

The only question left

to ask was what would happen after everything familiar collapsed,

but for now the sun was stretched between me and that moment.

It was ferociously hot and the equality became so bad that by the evening the

noise of nearby trains stuttered in and fix and storks, distorted through the

shifting end.

As I lay in my room I can hear my neighbors discussing the world kemp and

opening beers in their gardens on the other side someone was singing an Arabic

prayer through the thin wall I had no money for the pub so I decided to go for

a walk.

I found myself wandering aimlessly to the west past the terrace of chicken and

bomb shops and long dreads near the tube station.

I crossed the street and headed into virgin territory, I had never been this

way before grabble Dutch houses alternative with square 60s offices and the

white pavements angulated with cracks and litter.

I walked in wall because there was nothing else for me to do and by the breeze

the light began to fade.

The mouth of an avenue led me to the verge of a long greasy A road that rose up

in the far distance with symmetrical terraces falling steeply down and up again

from a distant railway station.

There were 4 benches to my right indispurced with those strange bushes that

grow in the area.

These blossoms are so pale yellow they seem translucent almost spectral and

suddenly tired, I sat down.

I held my head in my hands, feeling like shit but a sudden breeze escaped from

the terraces and for a moment I lost my thoughts and its unexpected glooms.

I looked up and I realized I was sitting in a photograph.

I remember clearly this photograph was taken by my mother in 1982 outside our

front garden in Hampshire, it was slightly underexposed I was still sitting in

the bench but the colors and the plains of the road and the horizon had become

the photo but I looked hard and I could see the lines of the window ledge in

the original photograph were now composed by a tree branch and the silhouetted

edge of a grass barge, the sheens the flash on the window was replicated by

gunfire smoke drifting infinitely testify slowly from behind the fence my

sisters face had been dimly visible behind the window and yes there were pale

stars far off to the west that traced out the lines of a toddlers eyes and

mouth.

When I look back at this there?

s nothing to grasp, no starting point,

I was inside an underexposed photo from 1982 but I was also sitting on a bench

in Haringey, strangest of all was the feeling of 1982, dizzy illogical as if

none of the intervening disasters and wrong turns had happened yet.

I felt guilty and inconsolably sad.

I felt the instinctive tug back, to school;

the memory of shopping malls,

cooking, driving in my mothers car, all gone, gone forever.

I just sat there

for awhile, I was so tired that I didn?

t bother trying to work out what was

going on.

I was happy just to sit in the photo while it was lasted which wasn?

t long anyway.

The light faded, the wind caught the smoke, the stars dimmed

under the glare of the streetlamps.

I got up and walked away from the spot of little benches and an oncoming of

Garish kids.

Our bus was rumbling to my rescue down that hill with a great big

fire Alexandra palace on its front and I realized I did want to drink after all.

Сол күндері алдыңғы есікті итеріп жіберетіндей бір сезім болды.

кең су тоғанының жанындағы бозғылт түтін шығаратын паркке кіріңіз

сайып келгенде соңғы өріске                                                                                                                              

Бос ломбардтан кейін тауық мейрамханаларынан кейін түрік супермаркеттер,

Менің өмірімдегі барлық нәрсе жұмбақ жақындағандай сезінді.

Мен көшенің соңына жол жоқ жоқ жүре алмай  әрең           әрең                                                                                                                                                     |

артқа басқа бару.

Менің жазда              күн                                                          |

Жаңбырды тексеру мені ай сайын аздап өлтірді.

Бір нәрсенің ұзаққа созылуы екіталай болып көрінді.

Жалғыз сұрақ қалды

Таныс нәрсе құлағаннан кейін не болатынын сұрау,

бірақ әзірге күн мен сол сәттің арасында болды.

Қатты ыстық болды және теңдіктің нашарлағаны сонша, кешке      

Маңайдағы пойыздардың шуы кесектеніп, түзетіп, әйтеуір бұрмаланған

ауысатын соңы.

Менің бөлмеме жатып жатқанда, көршілерімді бүкіләлемдік КЭМП және көршілерім ести аламын

Арғы жақта бақшаларында сыра ашып, біреу арабша ән айтып отыр

жұқа қабырға арқылы дұға ету Менде сыраханаға ақшам болмады, сондықтан мен баруға  шешім қабылдадым

жаяу жүру.

Мен тауық еті мен террасаның жанынан батысқа қарай мақсатсыз адасып бара жатқанымды таптым

метро станциясының жанында бомба дүкендері мен ұзақ қорқыныштар.

Мен көшеден өтіп, тың аумаққа бет алдым, мен мұндай болған емеспін

60-шы жылдардағы кеңселері бар голландиялық үйлерді басып алудың алдында жол

ақ тротуарлар жарықтар мен қоқыспен бұралған.

Мен қабырғаға қарай жүрдім, өйткені мен үшін басқа ештеңе болғандықтан және самал болған жоқ

жарық сөне бастады.

Даңғылдың сағасы мені ұзақ майлы жолдың шегіне апарды.

 қиыр қашықтықта симметриялы террассалар тік төмен және қайта  құлап  

алыс теміржол вокзалынан.

Менің оң жағымда 4 орындық бар еді

аймағында өседі.

Бұл гүлдердің  бозғылт сары түстері сонша, олар мөлдір, дерлік спектральды және көрінеді

кенет шаршадым, отырдым.

Мен басымды қолдарыммен ұстадым, өзімді боқ сияқты сезіндім, бірақ кенеттен жел соқты

террассалар мен бір сәт ойларымды және оның күтпеген мұңын жоғалттым.

Мен қарадым, мен фотосуретте отырғанымды түсіндім.

Менің есімде, бұл фотосуретті біздің анам 1982 жылы біздің сыртымызда алған

Гэмпширдегі алдыңғы бақ, мен әлі отырдым

орындық, бірақ жолдың түстері мен жазықтары және көкжиек болды

фотосурет, бірақ мен қатты қарадым және терезе жиегінің сызықтарын көрдім

Түпнұсқа фотосурет енді ағаш бұтағы мен сұлбадан жасалған

баржаның  жиегі, жылтыр терезедегі жарқылды  қайталады

Шексіз ұшып бара жатқан мылтық түтіні қоршаудың ар жағынан ақырын айғақтайды

Терезенің артында апалы-сіңлілердің беті күңгірт көрінді, иә, бозарған

сәбилердің көзінің сызығын сызатын                                                                                    алыстағы                  алыс қашықтықта орналасқан жұлдыздар

ауыз.

Мен бұл жерде қайта қарасам?

Ұшатын ештеңе жоқ, бастапқы нүкте жоқ,

Мен 1982 жылы түсірілген фотосуреттің ішінде болдым, бірақ мен де орындықта отырдым.

Харингейде, ең алдымен, ең танымал болды, бұл 1982 жылғы сезім болды, мен

арадағы апаттар мен бұрыс бұрылыстардың ешқайсысы әлі болған жоқ.

Мен өзімді кінәлі сезіндім және қайғылы болдым.

Мен мектепке  инстинктивті тартуды сезіндім;

сауда орталықтары жады,

тамақ пісіру, анамның көлігінде жүру, бәрі кетті, мәңгілікке кетті.

Мен сол жерде отырдым

Біраз уақытқа дейін мен қатты шаршадым, солай ма?

не болғанын анықтауға тырыспаңыз

Болып жатыр.

Фотосурет ұзаққа созылғанда отырғаныма қуандым қайсысы болмады?

бәрібір ұзақ емес.

Жарық сөніп, жел түтінді басып, жұлдыздар күңгірттенді

көше шамдарының жарқылы астында.

Мен орным орным                                                            Кішкене орындықтар                                                                                 тұрдым

Әсем балалар.

Сол төбеден үлкен үлкен көлікпен мені құтқару үшін біздің автобус шуылдап жатты

Александра сарайын оның алдыңғы жағында өртеп жіберді және мен ішкім келетінін түсіндім.