Birds Elope With The Sun - The Agonist

A velvet quietus furtively draped over ears.

Quartz underfoot and crystalline opal tears

Welcoming webs of gasping despair

Nival anaphora textures the air.

Anamnesis waltzes through…

The windows, shut tight, and the fires are fueled…

Reminding naiveté of its magnitude’s inferiority.

Skyward stretching arms become thin and weak.

Bony fingers comb the clouds

then curl into fists, admitting defeat.

Blood concedes to gravity’s pull,

leaving hollow skeletons all erect,

perforating the skyline — an impenetrable cage…

like skin drawn tight, and canvas cracked with age.

Escapist flights and lengthy nights

as some succumb to slumber awakes…

Faces count minutes 'till noon

Solar ghosts come kiss the moon goodnight

Grey memories for now.

A thousand families, down, will fall.

Nival tears bury them all!

Like absconding tides, birds elope with the sun.

A barren desert soaked in bleach

A sickly pallor and opal touch

Hallucinating, shattered glass

falls as if the atmosphere cracked

and we are invaded by emptiness blank.

The brain keeps the body company.

The continent is a newborn, trying to breathe.

Accepting his fate and falling asleep,

the child is woman, resting in peace.

(Accepting the sleep as a blackness

forcing its way in and pushing air out through heavy lungs…

And heavy are the clouds that reach so deep

and smother the land in a heavy shroud.

Eyes press closed and words are now visible.)

The sky is an eggshell waiting to hatch.

The ground is the air, the wind, the trees,

the Earth, the water, the fire.

Sculptors working the clay, carving angels

and gargoyles and columns

as pixies dance to appease the leaves.

Faces that once turned to catch the light

frown and turn desperately down towards darkness.

Float to the stiff, grey earth.

Faces count minutes…

Құлақтарға жасырын салынған барқыт тыныштық.

Аяқ астындағы кварц және кристалды опал көз жасы

Үмітсіздіктің  торларын қарсы алу

Нивальдік анафора ауаны жасайды.

Анамнез вальсі…

Терезелер мықтап жабылып, от жағуда...

Оның көлемінің төмендігі туралы аңғалдықты еске түсіру.

Аспанға қарай созылған қолдар жұқа және әлсіз болады.

Сүйекті саусақтар бұлттарды тарайды

сосын жеңгенін мойындап, жұдырықтай жұмыл.

Қан ауырлық күшіне көнеді,

қуыс қаңқаларды тік қалдырып,

аспан сызығын перфорациялау — өтпейтін тор…

тар тартылған тері және жасына қарай жарылған кенеп сияқты.

Ұзақ түндер және қашу

Кейбіреулер ұйқыға беріліп  оянғанда...

Жүздер түске дейін минуттарды санайды

Күн елестері қайырлы түн айды сүйіп келеді

Әзірге сұр естеліктер.

Мың отбасы құлап қалады.

Нивальдің көз жасы олардың бәрін көмеді!

Толқындар сияқты, құстар күнмен бірге қашады.

Ағартқышқа малынған тақыр шөл

Ащы бозару және опалды жанасу

Галлюцинация, сынған әйнек

атмосфера жарылғандай құлайды

Бізді босақтан босатады.

Ми денені серік етеді.

Құрлық     жаңа  туған    дем                                                                                         .

Тағдырына мойынсұнып, ұйықтап,

бала - әйел, тыныштықта.

(Ұйқыны қараңғылық ретінде қабылдау

ауыр өкпелер арқылы ауаны итермелеу және шығару…

Және ауыр бұлттар өте терең

және жерді қалың жамылғымен  тұншықтырыңыз.

Көздер жабық және сөздер енді көрінеді.)

Аспан жұмыртқадан шығуды күтіп тұрған жұмыртқаның қабығы.

Жер – ауа, жел, ағаштар,

жер, су, от.

Мүсіншілер балшықпен жұмыс жасайды, періштелерді ою

және гаргойлдар мен бағандар

пиксилер жапырақтарды тыныштандыру үшін  билегенде.

Бірде жарық көру үшін бұрылған беттер

қабағын түйіп, қараңғылыққа қарай үмітсіз бұрылыңыз.

Қатты, сұр жерге  жүзіңіз.

Беттер минуттарды санайды...