Y yo sin saberlo - Syla

El día que este viejo y ya no sea el mismo, ten paciencia y compréndeme

Cuando derrame comida sobre mi camisa y olvide como atarme los zapatos,

recuerda las horas que pase enseñándote a hacer las mismas cosas

Cuando el tiempo es tu pariente más cercano

Cuando solo una canción te devolverá el pasado

Ojos cansados, mirada perdida, estampida de anhelos

Cuando ya no reconozcas a ese extraño en el espejo

Cuando quieras hablar, cuando nadie te escuche

Inútil cuando te peines, cuando te duches

Dirás: «Qué tristes, qué solos se quedan los viejos»

«Qué tristes, qué solos se quedan los viejos»

Cuando descubras que nada es eterno

Y se te quiten hasta las ganas

Y se te pudran hasta las canas

Tu piel y la gravedad, de casa al médico

Famélico por dialogar, histérico de soledad

Regalando consejos de los que serían

Esos locos borrachos de sabiduría

Pero qué tristes, qué solos se quedan los viejos

Qué tristes, qué solos se quedan los viejos

Tus pasos cortos cuando te fallen las piernas

Extenderás el brazo buscando una mano tierna

Querrás hacerlo todo y no darás abasto

Has tocado fondo amigo ya eres un trasto, viejo, un mueble

Cuando ya no les conmueves

Mirarás el reloj esperando a que llegue

Pero qué tristes, que solos, los años, los meses

Que triste dolor el olor de cipreses

Con esta soledad, mil cosas que contar

Las horas se me van, nadie quiere escuchar

Miro a mi alrededor y pienso, asimilo

Que llega mi fin, que llega mi fin

Cuando pierdan el respeto a los surcos de tus arrugas

Cuando te sientas torpe, ojalá que no estorbes

Cuando olvides el sexo, lujos, excesos

Cuando ya no signifiques, supliques los besos

Mentes débiles ya sin interés

Cuando ya no opines, serás el invisible afecto

Pero qué tristes, que solos se quedan los viejos

Qué tristes, que solos se quedan los viejos

Cuando te lleve la pena esperando visita

No te asomes a la puerta, ellos no te necesitan

Hijos, nietos, sobrinos, amigos

Cuando te aprendas de memoria la foto de la mesita

Padres, abuelos, tíos, vecinos

Aquellos que te querían, todos se han ido

Mujeres, hombres, fechas, nombres

Y tú que aún existes buscando motivos

Cuando tu felicidad sea el recuerdo

No estarás viejo, estarás muerto

Cuando tu voz no suene serás una imagen

Tu piel el polvo de la vespa del garaje

Cuando, cuando… cuando ya no haya cuando

Cuando llegue el momento dirás:

«Qué tristes, qué solos»

«Qué tristes, qué solos»

«Qué tristes, qué solos y yo sin saberlo»

Con esta soledad, mil cosas que contar

Las horas se me van, nadie quiere escuchar

Miro a mi alrededor y pienso, asimilo

Que llega mi fin, que llega mi fin

Pienso, asimilo que llega mi fin, que llega mi fin

Қартайып, бұрынғыдай болмай қалған күнім, сабыр ет, мені түсін

Көйлегіме тамақ төгіліп, аяқ киімді қалай байлауды ұмытып кетсем,

Саған сол нәрселерді қалай жасауға болатынын үйретуге жұмсаған сағаттарымды есіңе түсір

Уақыт сіздің ең жақын туысыңыз болған кезде

Тек ән ғана өткенді қайтарады

Шаршаған көздер, адасқан көзқарастар, сағыныш тізбегі

Айнадағы бейтаныс адамды енді танымайтын кезде

Сіз сөйлескіңіз келгенде, ешкім тыңдамай тұрғанда

Шашты тарағанда, душ қабылдағанда пайдасыз

«Қандай мұңды, қарттар жалғыз қалды» дейсің.

«Қандай қайғылы, қарттардың жалғыз қалғаны»

Ештеңенің мәңгілік емес екенін білгенде

Тіпті тілегі де алынып тасталады

Ал сенің ағарған шашың шіріп кетеді

Сіздің теріңіз және ауырлық күші, үйден дәрігерге дейін

Диалогқа, жалғыздықтың истерикасы

Болатындардан кеңес беру

Ақылдылыққа мас болған бұл жындылар

Бірақ қарттардың жалғыз қалғаны қандай өкінішті

Қандай өкінішті, қарттардың жалғыз қалғаны

Сіздің аяқтарыңыз босаған кездегі қысқа қадамдарыңыз

Сіз нәзік қолды созасыз

Сіз бәрін істегіңіз келеді және сіз оны жеңе алмайсыз

Төменгі дос, сіз қоқыс, ескі, жиһазсыз

Сіз оларды енді жылжытпаған кезде

Сіз оның келуін күтіп сағатқа қарайсыз

Бірақ қандай өкінішті, қандай жалғыздық, жылдар, айлар

Кипаристің иісі қандай мұңды азап

Осы жалғыздықпен, мың сөз

Сағаттар өтеді, ешкім тыңдағысы келмейді

Мен айналама қарап, ойлаймын, қабыл алыңыз

Менің соңым келе жатыр, менің ақырым келеді

Олар сіздің әжімдеріңіздің бороздарына құрметін жоғалтқанда

Өзіңізді ебедейсіз сезінген кезде, сізге кедергі жасамас деп үміттенемін

Сіз жыныстық қатынасты, сән-салтанатты, артықшылықты ұмытқан кезде

Ендігі ниетіңіз болмаса, сүйіспеншілікті сұраңыз

Әлсіз ақыл-ойлар қызығушылықсыз

Сіздің пікіріңіз болмаған кезде, сіз көрінбейтін сүйіспеншілікке айналасыз

Бірақ қарттардың жалғыз қалғаны қандай өкінішті

Қарттардың жалғыз қалғаны қандай өкінішті

Сізге келуді күтуге тұрарлық

Есікке қарама, оларға сен керек емессің

Балалары, немерелері, жиендері, достары

Үстелдің суретін жаттап алған кезде

Ата-ана, ата-әжелер, нағашылар, көршілер

Сені жақсы көргендердің бәрі кетті

Әйелдер, ерлер, күндер, есімдер

Ал сіз әлі де себептерді іздеп жүрсіз

Сіздің бақытыңыз естелік болған кезде

Қартаймайсың, өлесің

Даусыңыз шықпаса, сіз бейне боласыз

Сіздің теріңізді гараж скутерінің шаңы

Қашан, қашан... енді қашан жоқ

Уақыты келгенде айтасың:

«Қандай қайғылы, қандай жалғыздық»

«Қандай қайғылы, қандай жалғыздық»

«Қандай қайғылы, қалай жалғыз және мен білмеймін»

Осы жалғыздықпен, мың сөз

Сағаттар өтеді, ешкім тыңдағысы келмейді

Мен айналама қарап, ойлаймын, қабыл алыңыз

Менің соңым келе жатыр, менің ақырым келеді

Менің ақырзамын келе жатыр, менің ақырым келе жатыр деп ойлаймын, мен ассимиляциялаймын