Жизнь – река - Стас Михайлов

Я правила игры не изменю

Где время незаметно утекает

И жизни быстротечная река

Назад меня к истокам не пускает

Понимаю сердцем я

В детство счастья дверца

Не открыта нам

Лишь с мудростью небесной

Смысл открывается к сорока годам

Где ты?

Время где не слушался

Где в догадках путался

Изредка смотря на верх

Где ты?

Время безоглядное

Где душа нарядная не знала грех

Я смотрел в тебя времени река

И не видел дна

Времени река, трудная река, жизнь моя река

Начав однажды с небом разговор

Что было не понятным, стало ясным

Душа моя узнав зачем живет

В мгновенье ока стала необъятной

Отраженье истины мы не видим истины

В водах своих рек

И спешим все в бездну мы

Не найдя небесного, так за веком век

Мен ойын ережесін өзгертпеймін

Уақыт зымырап өтіп бара жатқан жер

Ал өмір – ағып жатқан өзен

Мені тамырға қайта оралуға мүмкіндік бермейді

Мен жүрегіммен түсінемін

Балалық шақтағы бақыт есігі

Бізге ашық емес

Тек көктегі даналықпен

Мағынасы қырық жасқа келгенде ашылады

Қайдасың?

Сіз тыңдамаған уақыт

Болжамдардың қай жерінде шатастырдым

Анда-санда жоғары қарайды

Қайдасың?

Ойсыз уақыт

Талғампаз жан күнәні білмеген жерде

Мен саған уақыт өзеніне қарадым

Ал түбін көрмедім

Уақыт – өзен, қиын өзен, өмірім – өзен

Бірде аспанмен әңгіме бастады

Түсінбегені анық болды

Менің жаным не үшін өмір сүретінін біледі

Көзді ашып-жұмғанша орасан зор болды

Шындықтың көрінісі біз шындықты көрмейміз

Өзендерінің суларында

Ал біз бәріміз шыңырауға асығамыз

Аспанды таппай, ғасырдан кейін солай