Офицер белый - Стас Михайлов

Ах, как хочется еще пожить.

Ах, как хочется во сне летать.

Ах, как хочется еще любить.

Ах, как не хочется мне умирать.

Я офицер белый, а жизнь возьмет красный.

Я за царя и веру, а он живет напрасно.

Ну, вот и мое утро!

И все не так и сумрак быстро тает.

Глаза на небо смотрят с грустью, Ну вот и все, нас расстреляют.

Нас небо всех, всех примет, оно своих знает.

Кто не жалел жизни и кто дошел до края.

Им небо все, все вспомнит: кто купола рушил

И как пойдут в пекло загубленные души.

И тихо щелкнув сталью, его глаза меня пронзили.

И все же все мы братья, а вы меня, а вы меня,

А вы меня убили.

Ах, как хочется еще пожить.

О, мен қалай өмір сүргім келеді.

О, мен арманда ұшқым келеді.

О, мен көбірек жақсы көргім келеді.

О, қалай өлгім келмейді.

Мен ақ офицермін, өмір қызылға айналады.

Мен патша мен сенім үшінмін, бірақ ол бекер өмір сүреді.

Міне, менің таңым!

Ал бәрі олай емес, ымырт тез ериді.

Көздер мұңайып аспанға қарайды, Болды, оққа ұшамыз.

Аспан бәрімізді, бәрімізді қабылдайды, ол өзі біледі.

Кім жанын аямады, кім шетіне жетті.

Аспан олар үшін бәрі, бәрі есіне алады: күмбездерді кім қиратты

Ал адасқан жандар тозаққа қалай түседі.

Және болат үнсіз шертіп, оның көздері мені тесіп өтті.

Сонда да бәріміз ағайындымыз, сен менсің, сен менсің.

Ал сен мені өлтірдің.

О, мен қалай өмір сүргім келеді.