Есенину - Стас Михайлов

Не держи меня!

Не в последний раз.

Не держи меня!

Сердце мается.

Отпусти меня в предрассветный час

Под березами, да покаяться.

Побежит слеза и на землю пав,

Подниму глаза к Богу в небеса.

Сколько я грешил, сколько водки пил,

Сколько женщин мял, да стихов писал?

Больше не могу, страшно одному

Прожигать мне жизнь в буйственном бреду.

Помоги Господь, из не понятых

Стать частицею своей Родины!

Сердце просвети бедное мое,

Боже, счастье дай, если есть оно.

Нарыдаюсь всласть, поцелую мать

И пойду кутить, по Руси бродить.

Не держи меня!

Не в последний раз.

Не держи меня!

Сердце мается!

Мені ұстама!

Соңғы рет емес.

Мені ұстама!

Жүрек соғып тұр.

Маған таңғы сағаттарда баруға рұқсат етіңіз

Қайың астында, иә, тәубе.

Көз жасы ағып жерге түседі,

Мен көктегі Құдайға көзімді көтеремін.

Қанша күнә жасадым, қанша арақ іштім,

Қанша әйел мыжылып, өлең жазды?

Мен енді шыдай алмаймын, жалғыз өзім қорқамын

Менің өмірімді зорлық-зомбылықпен өртеп жіберіңіз.

Жаратқанға көмектес, түсінбегендерден

Өз Отаныңның бір бөлігі бол!

Менің бейшара жүрегімді нұрландыр

Құдайым, бар болса бақыт бер.

Тойып жылап, анамды сүйемін

Ал мен қыдырамын, Ресейді аралаймын.

Мені ұстама!

Соңғы рет емес.

Мені ұстама!

Жүрек соғып тұр!