Confessional of the Black Penitent - Second To Sun

Early morning, happens, I’m going out

To gently hug the birch tree

I’d want to ask the Sun

Why the fuck I deserved this?

Why, The Sun, are you shining?

We’re in deepwoods

Have you nothing to say, speachless?

There is no single soul around me

Maybe you can tell me something?

Peer better in the ruins, deeper

Not by the good, look

So after all, people are inessential

You’re indifferent for our grief

The Sun still shining and whists

The Sun can’t hear the prayer’s squeak

It only burns with light of vengeance

But we are heard well by The Darkness

O, the burden of time, I know

The Light has no end and edge

But through the channels of dried up rivers

One can see, everyone has own age

Yesterday — the river, tomorrow — the steppe

And a bit later — the forest deep

Trees will become a deadfall

And then again, and one more time

Oh, if only everyone could get

That deadfall is needed

That happiness can be different

But hell no, let The Sun shine

To be a good mother, father

Let in the child in father’s home

Guard him from cold, here’s light and warmth

But you should drive him away

Here’s scream and howl, the fathers moans

Roar of the argue of thousand voices

The Sun shines madly

On the cryptic soul’s rush

O, the burden of time, I know

The Light has no end and edge

But through the channels of dried up rivers

One can see, everyone has own age

Only when you feel the time’s pain

Throwing out the treasure of light’s gold

The skies will break the moon’s bell

The Sun will set behind the hill

Winter day, or summer day

The only thing you want to see is shadow

Which hides the howling of the local village

The silent scream, noise, someone’s cry

Only when you feel the time’s pain

Throwing out the treasure of light’s gold

The skies will break the moon’s bell

The Sun will set behind the hill

Wake up, people — not always light is good

Not all the saint in it’s existence

Not all the happiness in deity

But anyway, you’ll never learn

Таңертең ерте, болады, мен шығамын

Қайың ағашын ақырын құшақтау үшін

Мен күннен сұрағым келеді

Неліктен мен бұған лайық болдым?

Неге, Күн, сен жарқырап тұрсың?

Біз терең ормандамыз

Айтар сөзің жоқ па?

Айналамда бірде-бір жан жоқ

Мүмкін маған бірдеңе айта аласыз ба?

Қираған жерде жақсырақ, тереңірек

Жақсы жағынан емес, қараңыз

Өйткені адамдар қажетсіз

Сіз біздің қайғымызға бей-жайсыз

Күн әлі жарқырап, ысқырып тұр

Күн намаздың сықырлағанын ести алмайды

Ол тек кек нұрымен жанады

Бірақ бізді қараңғылық жақсы естиді

О, уақыт ауыртпалығы, білемін

Жарықтың соңы мен шеті жоқ

Бірақ кеуіп қалған өзендердің арналары арқылы

Бір көруге болады, әркімнің өз жасы бар

Кеше — өзен,  — дала

Біраз уақыттан кейін — терең орман

Ағаштар өлетін жерге айналады

Сосын тағы да, тағы бір рет

Әй, барлығы ала алатын болса ғой

Бұл өлім керек

Бұл бақыт басқаша болуы мүмкін

Бірақ тозақ жоқ, Күн жарқырай берсін

Жақсы ана, әке болу

Балаға әкесінің үйінде болсын

Оны суықтан сақтаңыз, міне, жарық пен жылу

Бірақ сен оны қуып жіберуің керек

Міне, айғайлап, айқайлайды, әкелер жылайды

Мың дауыстың дауының ызыңы

Күн ессіз жарқырайды

Құпия жанның асығында

О, уақыт ауыртпалығы, білемін

Жарықтың соңы мен шеті жоқ

Бірақ кеуіп қалған өзендердің арналары арқылы

Бір көруге болады, әркімнің өз жасы бар

Уақыттың азабын сезінгенде ғана

Жарық алтынның қазынасын лақтыру

Аспан айдың қоңырауын сындырады

Күн төбенің артына батады

Қыс күні немесе жаз күні

Көргіңіз келетін жалғыз нәрсе - көлеңкесі

Бұл жергілікті ауылдың айқайын жасырады

Үнсіз айғай, шу, біреудің жылауы

Уақыттың азабын сезінгенде ғана

Жарық алтынның қазынасын лақтыру

Аспан айдың қоңырауын сындырады

Күн төбенің артына батады

Ояныңдар, адамдар — әрқашан жарық жақсы болмайды

Ондағы әулиелердің барлығы бірдей емес

Барлық бақыт құдайда емес

Бірақ бәрібір, сіз ешқашан үйренбейсіз