Навстречу - ОУ74

Первый Куплет:

Я наблюдаю за людьми,

На раз облитые водой

К земельке тянутся они,

Не в силах добыть огонь

Район белеет, кремень поджигает газ.

Так проще.

Тихонько тлеет, давай только не сейчас, попозже.

Видишь как голову склонили и плетутся дни?

Так умирает этот старый мир, пойми.

Мы не можем оставаться в стороне,

С ними бредем туда, где нам вернется пусть втройне

То что отдали без труда, обратно,

Нам не вытащить себя, там ищи других

Гонишься за мыслями, но эти скакуны шальные,

Холод не дает повода в нём сомневаться.

Складывая в реальную картину всю абстракцию.

Вздыхая, обида делить слабых и вставляет части.

Эти потери знаешь сам, ведут к несчастью,

Что будут мерить на весах, те кто над нами властны.

И каждый это знает сам, но врет себе напрасно,

И то что ты ищешь, брат, идет тебе навстречу.

Ты не сворачивай с того, что было неспроста намечено,

Треки как плечи, как основа, опереться чтоб полегче стало.

Пока сырую правду слышно только из подвалов…

Второй Куплет:

Я наблюдаю за людьми они испуганы — они одни,

Чего не отнять — они запрятали подальше.

Дни мелькали объявлениями, машинами,

И всё что остаётся их любить и не убить это в себе.

Вдох-выдох, по классике, дверь, кеды, подъезд, лестница, выход налегке.

Родной двор, арка, дорога, теснимся в пазике.

Все видели сегодня сны, а кто-то виделся во сне…

Я до рэпа голоден, как волк, просыпайся, кент,

Знай ты не одинок, в этой пасеки.

Хоть и разный контингент, кто-то проволок,

Стиль через тернии, колючих проволок.

А кто из сквозь темень, лабиринтов подвальных стен,

Но все по классике, с душою просыпайся, кент.

Высокогорный листовой греет, мы с тобой одной крови Киря.

Бірінші жұп:

Мен адамдарды бақылаймын

Бір рет сумен жуылады

Олар жерге тартылады,

От жағу мүмкін емес

Аймақ ағарады, шақпақтас газды тұтандырады.

Бұл оңайырақ.

Тыныш күйіп, қазір емес, кейінірек.

Көрдің бе, басы иіліп, күндер қалай зымырап өтіп жатыр?

Ескі дүние осылай өледі, түсін.

Біз алыс қала алмаймыз

Олармен біз үш есе қайтып оралатын жерге қарай адасып кетеміз

Қиындықсыз берілген нәрсе, кері,

Біз өзімізді шығара алмаймыз, басқаларды сол жерден іздейміз

Ой қуып, бірақ бұл аттар ақылсыз,

Суық бұған күмәндануға негіз бермейді.

Бүкіл абстракцияны нақты суретке салу.

Күрсіну, реніш әлсізді бөліп, бөліктерді кіргізеді.

Сіз бұл жоғалтулар бақытсыздыққа әкелетінін білесіз,

Бізді үстемдік еткендер таразыда нені өлшейді.

Мұны әркім өзі біледі, бірақ босқа өтірік айтады.

Ал, іздегенің, аға, алдынан шығады.

Сіз жоспарланған нәрсені бір себеппен өшірмейсіз,

Жолдар иықтар сияқты, оны жеңілдету үшін сүйенетін негіз сияқты.

Әзірге шикі шындық тек жертөледен естіледі...

Екінші жұп:

Мен адамдарды көремін, олар қорқады - олар жалғыз,

Нені алып кетпеу керек - олар жасырынып қалды.

Жарнамалар, көліктер жарқырап өткен күндер,

Тек оларды сүю және оны өзіңде өлтірмеу ғана қалады.

Дем алу-дем шығару, классика бойынша есік, кроссовка, кіреберіс, баспалдақ, шығу жарығы.

Туған ауласы, аркасы, жолы, ойысында қаптаған.

Бүгін барлығы түс көрді, ал біреу түсінде көрді...

Қасқырдай рэпке қарным ашты, оян кент

Бұл омартада жалғыз емес екеніңізді біліңіз.

Басқа контингент болса да, біреу сымды,

Тікенектер, тікенді сым арқылы сәндеу.

Қараңғылықтан, жертөле қабырғаларының лабиринттерінен кім?

Бірақ бәрі классикалық, жан-дүниеңмен оян, Кент.

Альпі жапырағы жылады, сен екеуміз бір қандасымыз Кирья.