Прости, что не верил - Ноль

Взялись за руки и пошли,

И перед нами упала стена.

Золото листьев горит в дали,

С мутных глаз сошла пелена.

И тогда увидел я Как в цветном и радостном сне

Диво-облака в небес глубине,

Чудо-деревья на холме.

Справа море, слева лес,

Наверху солнце, внизу ты и я.

Сзади уперся в землю свод небес,

Впереди в небо уходит земля.

Ветер гуляет в моих волосах,

Я отражаюсь в твоих глазах.

Солнце ласково дышит в спину

И время застыло на моих часах.

Прости, что не верил глазам своим,

А больше верил словам чужим.

Но молва оказалась слепа

Қол ұстасып кеттік

Ал алдымызға қабырға құлады.

Жапырақтың алтыны алыстан жанады,

Бұлтты көздерден перде түсіп кетті.

Содан кейін мен Асты түрлі-түсті және қуанышты түсімде көрдім

Аспан түбіндегі ғажайып бұлттар,

Төбедегі ғажайып ағаштар.

Оң жағында теңіз, сол жақта орман,

Күннің үстінде, астында сен және мен.

Аспан қоймасының артында жерге тірелді,

Алда жер көкке көтеріледі.

Шашымда жел жүреді

Мен сенің көздеріңе шағылысамын.

Артқы жағында күн ақырын дем алады

Ал менің сағатымда уақыт қатып қалды.

Өз көзіме сенбегенім үшін кешірші

Ал басқалардың сөзіне сенгендері көп.

Бірақ бұл қауесет соқыр болып шықты