я больше не ревную - Ночные Снайперы

Асфальт уходил из-под наших ног.

Я не смела увидеть твои глаза.

Не стало того, кто бы мне помог

нажать на тормоза.

Ты даришь дороге свой силуэт.

А мне оставляешь весны западню.

Кого я в тебе люблю?

Зовет меня к тебе

неторопливый день.

И в небе высоко

поет, поет труба.

У наших тревог

одно окно — в пустоту.

У наших дорог

одна награда — в конце.

И мой свет в твоем лице.

Я больше не ревную.

Мы обвенчаны с небом кольцом серебра.

А ночью свобода водой на щеках.

Не понять мне, что зло — это суть добра,

оно в твоих руках.

И я открываю балконную дверь.

Крошу расстояние выдохом прочь.

И в шаге моем — эта жуткая ночь.

Зовет меня к тебе…

Аяқ астынан асфальт қалды.

Мен сенің көздеріңді көруге батылым бармадым.

Маған көмектесетін ешкім болмады

тежегішті басыңыз.

Сіз өзіңіздің силуэтіңізді жолға бересіз.

Ал сен маған көктемнің тұзағын қалдырдың.

Мен сенде кімді жақсы көремін?

Мені саған шақырады

бос күн.

Және аспанда биік

ән салады, керней тартады.

Біздің уайымымыз

бір терезе - бос орынға.

Біздің жолдармен

соңында бір сыйлық.

Ал менің нұрым сенің жүзіңде.

Мен енді қызғанбаймын.

Күміс жүзікпен көкке үйлендік.

Ал түнде бетке суы бар еркіндік.

Жамандық жақсылықтың мәні екенін түсіне алмаймын,

ол сіздің қолыңызда.

Ал мен балконның есігін ашамын.

Мен дем шығару арқылы қашықтықты басып тастаймын.

Менің қадамымда бұл қорқынышты түн.

Мені саған шақырады...