в городе моем - Ночные Снайперы

В городе моем завяли цветы, в городе моем ушли поезда.

В городе моем только ты всегда.

В закрытые двери лезет мороз, огрызается воздух, ветер воет в глаза.

Ты больше ко мне никогда не придешь, ты идешь сапогами по моим слезам.

Ты ответишь на все это парою строк, измеришь постоянство тысячами лет.

Я не крикну тебе: «Давай уйдем!», я силу притяжения сведу на нет.

Припев:

В городе моем завяли цветы, в городе моем ушли поезда.

В городе моем только ты всегда, всегда, всегда, всегда.

В городе моем ночь ударит в набат, она также одинока, как я.

В городе моем я напишу на небе: «Мне незачем иметь этот город без тебя».

Я буду скитаться по лунной стране, пить из одного колодца с ним.

Он будет, как всегда чего-то хотеть и именно в этом он непобедим.

Помучай меня прищуром глаз, рельефом губ, танцем рук.

Я раны свои залечу мечом, я войду в струну и ты услышишь звук.

Припев:

В городе моем завяли цветы, в городе моем ушли поезда.

В городе моем только ты всегда, всегда, всегда, всегда.

В городе моем ночь ударит в набат, она также одинока, как я.

В городе моем я напишу на небе: «Мне незачем иметь этот город без тебя».

Я боюсь расстаться со своей тоской, я боюсь однажды изменить ей.

Но нелепо заключать себя в тиски и тонуть в железе мертвых новостей.

Мир полета пустил корни во мне — это тоже стены, по которым путь.

Все пространство хочет от меня к тебе, все пространство хочет в тебе утонуть.

Припев:

В городе моем завяли цветы, в городе моем ушли поезда.

В городе моем только ты всегда, всегда, всегда, всегда.

В городе моем ночь ударит в набат, она также одинока, как я.

В городе моем я напишу на небе: «Мне незачем иметь этот город без тебя».

В городе моем я напишу на небе: «Мне незачем иметь этот город без тебя».

Қаламда гүлдер солды, Қаламда пойыздар қалды.

Менің қаламда әрқашан сен ғанасың.

Жабық есіктерден аяз кіреді, ауа дірілдейді, көзіңізде жел соғады.

Енді маған келмейсің, менің көз жасыма етігіңмен жүресің.

Осының бәріне бір-екі жолмен жауап бересіз, тұрақтылықты мыңдаған жылдармен өлшейсіз.

Мен саған: «Кеттік!» деп айқайламаймын, тартылыс күшін жоямын.

Хор:

Қаламда гүлдер солды, Қаламда пойыздар қалды.

Менің қаламда, тек сен, әрқашан, әрқашан, әрқашан, әрқашан.

Менің қаламда түн дабыл қағады, ол мен сияқты жалғыз.

Мен өз қаламда аспанға жазамын: «Сенсіз бұл қаланың болуы үшін ешқандай себеп жоқ».

Онымен бір құдықтан су ішіп, Ай елін аралаймын.

Ол, әдеттегідей, бірдеңені қалайды және дәл осында ол жеңілмейді.

Қиық көзбен, ерін бедерімен, қол биімен қина.

Жарамды қылышпен емдеймін, Жіпке енемін, дыбысты естисің.

Хор:

Қаламда гүлдер солды, Қаламда пойыздар қалды.

Менің қаламда, тек сен, әрқашан, әрқашан, әрқашан, әрқашан.

Менің қаламда түн дабыл қағады, ол мен сияқты жалғыз.

Мен өз қаламда аспанға жазамын: «Сенсіз бұл қаланың болуы үшін ешқандай себеп жоқ».

Сағынышыммен қоштасудан қорқамын, Бір күні оны алдаудан қорқамын.

Бірақ өзіңізді жамандыққа салып, өлі жаңалықтардың теміріне батып кету абсурд.

Ұшу әлемі менде тамыр алды - бұл да жол өтетін қабырғалар.

Менен саған бүкіл кеңістік қалайды, бар кеңістік саған батып кеткісі келеді.

Хор:

Қаламда гүлдер солды, Қаламда пойыздар қалды.

Менің қаламда, тек сен, әрқашан, әрқашан, әрқашан, әрқашан.

Менің қаламда түн дабыл қағады, ол мен сияқты жалғыз.

Мен өз қаламда аспанға жазамын: «Сенсіз бұл қаланың болуы үшін ешқандай себеп жоқ».

Мен өз қаламда аспанға жазамын: «Сенсіз бұл қаланың болуы үшін ешқандай себеп жоқ».