так начинался день - Ночные Снайперы

Разбуженный лёд плакал на понедельник к началу прихода размытых дверей.

Кто-то влезал тихо на подоконник и с грустью смотрел на счастливых людей.

Цвет троекратно не предсказуем на перекрёстках асфальтовых лент.

Погоня за страхом быть не убитым, входит в привычку за долгостью лет.

Так начинался день…

А город крошился на чёрном и белом, пуская в себя сок отравленных дней.

А небо забыло свою отчуждённость, бросая к ногам трафареты теней.

Она знает то, что не знает реальность, она видит там, где не видят огни.

Её серебро на мою безымянность легло, когда мы остались одни.

Так начинался день…

А время текло из-под пальцев на струнах, вплетая в слова смысл прожитых лет.

А кроны деревьев ссыпались на землю, касаясь листвою твоих эполет.

Она никогда не узнает о камне, лежащем на дне прозрачной реки,

И влажный овал её облака ночи не станет светлей в квадрате любви.

Так начинался день…

Оянған мұз дүйсенбі күні бұлдыр есіктердің келуіне жылады.

Біреу үнсіз терезеге шығып, бақытты адамдарға мұңая қарады.

Асфальт белдеулерінің қиылысында түсі үш есе күтпеген.

Өлмеймін деген қорқынышты қуу көп жылдан кейін әдетке айналады.

Күн осылай басталды...

Ал қала улы күндердің шырынын жіберіп, ақ-қарасын қағып кетті.

Ал аспан өзінің алшақтығын ұмытып, аяғыңа трафарет көлеңкесін лақтырып жіберді.

Ол шындық білмейтін нәрсені біледі, жарық көрмейтін жерді көреді.

Біз жалғыз қалғанда оның күмісі менің есімсіздігіме түсті.

Күн осылай басталды...

Ал уақыт өткен жылдардың мән-мағынасын сөзге өріп, саусақ астынан жіпке ілінді.

Ағаштардың тәждері жерге түсіп, жапырақтары бар погондарыңызға тиіп кетті.

Ол мөлдір өзеннің түбінде жатқан тас туралы ешқашан білмейді,

Оның түн бұлтының дымқыл сопақшасы махаббат алаңында жарқырамайды.

Күн осылай басталды...