романс №4 - Ночные Снайперы

По твоей загорелой руке

я читаю молитву.

Мы с тобой расстаёмся,

мой друг, навсегда, навсегда.

И дрожат мои губы.

Я кривлю их в улыбке.

Я готова.

И ты подаешь мне пальто.

Мы уходим, а на улице вечер,

и сырая метель, и замерзшие псы.

Ты меня провожаешь.

Ах, как светел, как светел

на щеке твоей луч фонаря.

Нами прожит еще один день —

самый долгий и краткий.

Ты шагаешь так быстро —

мне трудно успеть за тобой.

Мы уже на пороге.

Ты рассеянно нежен.

Я стою у окна и смотрю тебе вслед.

Одинокий дым по комнате вьется.

Сколько будет ночей без тебя,

без тебя.

Ты все дальше и дальше.

Но как светел, как светел

на щеке твоей луч фонаря.

Сіздің тотыққан қолыңызбен

Мен дұға оқыдым.

Біз сенімен қоштасамыз

менің досым, мәңгілік, мәңгілік.

Ал ернім дірілдейді.

Мен оларды күлкіге айналдырамын.

Мен дайынмын.

Ал сен маған пальто бер.

Біз кетеміз, ал сыртта кеш болды,

және дымқыл боран, мұздатылған иттер.

Сіз менің артымнан келе жатырсыз.

О, қандай жарқын, қандай жарқын

сенің жаныңда шамның сәулесі.

Біз басқа күні өмір сүреміз

ең ұзын және ең қысқа.

Сіз өте жылдам жүресіз -

саған ілесу маған қиын.

Біз қазірдің өзінде табалдырықтамыз.

Сіз ақылсыз жұмсақсыз.

Мен терезеде тұрып, саған қараймын.

Бөлменің айналасында жалғыз түтін бұрқырайды.

Сенсіз қанша түн өтеді

Сенсіз.

Сіз одан әрі әрі қарайсыз.

Бірақ қандай жарқын, қандай жарқын

сенің жаныңда шамның сәулесі.