париж - Ночные Снайперы

Я боюсь открыть лицо перед тобой, балласт становится кольцом логическим для нас.

Тревожные черты со мной.

Но ты, мой праздник, мой судья, приносишь боль пустых волнений и ненужность

бытия.

И только жест, последний как арест, как выстрел воробья.

Я, тобою дорожа, уже давно хожу по лезвию ножа,

В объятьях темноты готова умереть с тобой.

Но ты, мой омут, мой Париж, не для меня построил город, не ко мне туда спешишь.

И только рта глухая немота, как звон железных крыш.

Мы разлучены навек теплом твоих ресниц, мой любимый человек.

Печальные кроты уводят в темноту меня.

Но ты, мой ветренный пират, не знаешь ты, в чем для меня твой гордый профиль

виноват.

И только взгляд последний твой, как в петлю головой.

Мен сенің алдыңда бетімді ашуға қорқамын, балласт біз үшін логикалық сақинаға айналады.

Менімен бірге мазасыз қасиеттер.

Бірақ сен, менің мерекем, менің судьям, бос уайым мен пайдасыздықтың азабын әкел

болу.

Ал ым-ишара ғана, соңғысы қамауға алынғандай, торғайдың атқан оқындай.

Мен сені жақсы көріп, көптен бері пышақ ұшында жүрдім,

Қараңғылық құшағында, сенімен бірге өлуге дайын.

Бірақ сен, менің құйыным, менің Парижім, маған қала салмадың, онда маған асықпа.

Тек саңырау мылқау ауыз, темір шатырлардың дыбысындай.

Кірпігіңнің жылуымен мәңгілік айырылдық, сүйікті адамым.

Қайғылы меңдер мені қараңғылыққа апарады.

Бірақ сен, менің желді қарақшым, сенің мақтаншақ профилің мен үшін не екенін білмейсің бе?

кінәлі.

Және тек сенің соңғы көзқарасың, басыңмен ілгекке салынғандай.