ограда - Ночные Снайперы

Ограда.

Мокрый снег.

Случайное тепло

чужих ключей в моей руке.

Распластан день на паперти тоски,

о чем-то стонут языки.

И привкус меди на губах у тех,

кто все забудет.

Я знаю — ты уйдешь.

И будет небо плыть за тобой.

Ты так любила жить,

и, может, оттого,

что ты жила на краю,

где я сейчас стою.

Последние шаги в системе бытия,

прощальный вздох любимых рук —

и мир внезапно превратился

в горсть земли,

кто был со мной — теперь вдали.

А завтра я оставлю город,

данный мне в наследство.

Я знаю — ты уйдешь…

И полотно травы твоим глазам — вуаль,

но цвет уже не различить.

О чем просить?

Ведь все предрешено,

и в миг дороги полотно

сольется с формой шин,

когда меня уже не будет.

Я знаю — ты уйдешь…

Қоршау.

Ылғалды қар.

Кездейсоқ жылу

басқа біреудің кілттері менің қолымда.

Күн мұңды кіреберісте таралады,

тілдері бірдеңе туралы ыңылдайды.

Ал мыналардың ернінде мыс дәмі

кім бәрін ұмытады.

Мен сенің кететініңді білемін.

Ал аспан сенің соңынан ереді.

Сіз өмірді қатты жақсы көрдіңіз

және мүмкін, өйткені

Сіз шетінде өмір сүрдіңіз,

қазір тұрған жерім.

Болмыс жүйесіндегі соңғы қадамдар,

сүйікті қолдардың қоштасу күрсінісі -

және әлем кенеттен айналды

бір уыс жерге,

Менімен бірге болған адам қазір жоқ.

Ал ертең мен қаладан кетемін,

маған мұра ретінде берілді.

Мен сенің кететініңді білемін...

Ал сенің көзіңдегі шөп - перде,

бірақ түсі енді ерекшеленбейді.

Не сұрау керек?

Өйткені, бәрі алдын ала белгіленген

және бір сәтте жол кенепке айналады

шиналардың пішінімен біріктіріледі,

мен жоқ кезде.

Мен сенің кететініңді білемін...