офицерская жена - Ночные Снайперы

А он звенел и обмирал, всегда встревоженный немного.

Ты говорила о любви, ты умоляла: «Не спеши!»,

Он соглашался, суету топя на дне своих вопросов.

И с плеч упал её платок и пролежал так до утра.

Ты говорила, он молчал, а сердце ныло: «Мне пора»,

А кости — детская игра, и за плечами путь обратный.

И вот тогда ты поняла, его оставить невозможно.

Неумолимое вчера уже прощалось с другом завтра,

И провожать ты не пошла, и ты осталась у окна.

Ты говорила и звала, ты отвечала, улыбаясь.

Год снова месяцы и дни забросил в новенькие соты,

Вокруг летали мотыли, родные ей, но далеко.

Она уже сняла кольцо, она на небо не смотрела

И небо стало далеко…

Және ол звондап қайтыс болды, әрқашан аздап үрейленді.

Махаббат туралы айттың, «Асықпа!» деп жалбардың,

Сұрақтарының түбіндегі әбігерге батып, келісті.

Ал орамал иығынан түсіп, таңға дейін осылай жатты.

Сіз сөйледіңіз, ол үндемей, жүрегі ауырды: «Мен кетуім керек»,

Ал сүйек – баланың ойыны, ал кері қайтар жол артта қалды.

Содан кейін сіз оны тастап кету мүмкін емес екенін түсіндіңіз.

Кешегі кешегі күн досымен ертең қоштасты,

Ал сен ұзатуға бармай, терезенің алдында қалдың.

Сіз сөйлеп, қоңырау шалдыңыз, күліп жауап бердіңіз.

Жыл тағы да айлар мен күндерді жаңа бал ұяларына тастады,

Қан құрттары ұшты, оған қымбат, бірақ алыс.

Ол жүзігін шешіп қойған, аспанға қарамады

Ал аспан алыстап кетті...