О чём я печалюсь, о чём я грущу - Николай Рыбников

О чём я печалюсь, о чём я грущу,

Одной лишь гитаре открою,

Девчонку без адреса всюду ищу,

И днём, и вечернею порою.

Быть может она далеко, далеко,

Быть может совсем она близко,

Найти человека в Москве нелегко,

Когда неизвестна прописка.

Ах, адресный стол, вы учёный народ,

Найдите её по приметам,

Глаза, словно звёзды, и брови вразлёт,

И носик курносый при этом.

В Москве отвечает учёный народ,

Бессмысленны ваши запросы,

Сто тысяч девчонок, чьи брови вразлёт,

И полмиллиона курносых.

Со смены отправлюсь на поиски вновь,

Лишь вечер над городом ляжет,

Надеюсь я только, друзья, на любовь,

Она мне дорогу подскажет.

Неге мұңайып, несіне мұңайып,

Мен тек бір гитара ашамын,

Мен мекен-жайы жоқ қызды әр жерден іздеймін,

Күндіз де, кейде кешке де.

Мүмкін ол алыс, алыс шығар

Мүмкін ол өте жақын шығар

Мәскеуде адам табу оңай емес,

Қашан тіркеу белгісіз.

Әй, мекен-жай, сен білімді адамдарсың,

Оны белгілер бойынша табыңыз,

Жұлдыздай көз, ұшқан қас,

Және бір мезгілде қыр мұрынды.

Мәскеуде оқымыстылар жауап береді,

Сіздің өтініштеріңіз мағынасыз

Қабағы ұшқан жүз мың қыз,

Ал жарты миллион қыр мұрындылар.

Ауысымнан қайта ізденемін,

Қаланы тек кеш батады,

Мен тек махаббатқа үміттенемін, достар,

Ол маған жол көрсетеді.