Отставной майор - Николай Караченцов

Комната прокурена, режет дым глаза,

в банке из-под соуса мирно спит гюрза.

За столом сидит майор, молча пьёт вино…

Словно зайчик солнечный орден у него.

Припев:

Сам себе теперь судья отставной майор.

Знает, что и знать нельзя, отставной майор.

Видел смерть в чужих глазах отставной майор.

У него на сапогах пыль афганских гор…

Ни жены, ни дочери, только дым побед.

За ночь разлетается пачка сигарет.

Костыли да свежий шов поперёк груди.

И не ведает майор, что там впереди…

Припев.

Он сидит весь день один,

голова полна седин,

вспоминает про друзей,

помнит слёзы матерей…

Он помнит пыль афганских гор

и солнцем выжженный простор,

«Камаза"рёв, разрывы пуль,

и будто вновь сжимает руль…

Он как отец и как комбат

в атаку поднимал солдат,

но вот теперь, среди берёз,

он ставит на ребро вопрос:

он до конца отдал свой долг,

он сделал всё, что сделать смог,

так почему же до сих пор

глотает пыль афганских гор майор?!

Бөлме түтін, түтін көзді кеседі,

гюрза тұздық құмырасында тыныш ұйықтайды.

Майор үстел басында үнсіз шарап ішіп отыр...

Қоян сияқты оның күн тәртібі бар.

Хор:

Оның өз судьясы қазір отставкадағы майор.

Білу мүмкін емес екенін біледі, отставкадағы майор.

Отставкадағы майор басқалардың көзінен ажалды көрді.

Етігінде ауған тауының шаңы бар...

Әйелі жоқ, қызы жоқ, жеңістің түтіні ғана.

Бір қорап темекі түнде жарылып кетеді.

Балдақтар мен кеудеге жаңа піскен тігіс.

Ал майор алда не күтіп тұрғанын білмейді...

Хор.

Ол күні бойы жалғыз отырады

басы сұр шашқа толы

достарын еске алады

аналардың көз жасын еске алады ...

Ауған тауының шаңын есіне алады

және күнге күйіп кеткен кеңістік,

«Камаза» гүрілі, оқтардың жарылыстары,

және рульді қайтадан қысып жатқандай ...

Ол әке сияқты, батальон командиріндей

шабуылда көтерілген солдат,

бірақ қазір, қайыңдардың арасында,

ол сұрақты шетке қояды:

ол қарызын соңына дейін төледі,

ол қолынан келгеннің бәрін жасады,

сонда неге әлі

Майор ауған тауының шаңын жұтады ма?!