Schattengesang - Nenia C'Alladhan

In kalter Nacht voll Silbermond

Der Eule Schrei klang weit…

Das Mädchen fand wohl keinen Schlaf

Griff Mantel sich und Kleid

Ging fort, weit in die Dunkelheit

Der Warnung unbedacht, dass:

«…Geisterstimme heller Klang voll Unheil füllt die Nacht…»

So kam sie an des Berges Fuss

Im Feenmonden Licht

Als ferner Stimme Lied erklang

Dass klagend Herz zerbricht

Und sah durch Schatten, silberweiss

Der Sängerin Gestalt:

So zart, wie heller Morgengrau

Doch Augen, still und kalt

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit klang im stillen Gesang…

Das Lied verklang im Nachtwinds Flug

Die Sängerin schwieg still

Nur eine Träne, stumm geweint

Sprach, was sie singen will

Das Mädchen war so tief berührt

So sprach sie: «bleib nicht stumm

Denn Euer Lied erfüllt mein Herz

Weiss ich auch nicht warum!»

Die Sängerin trat zu ihr hin

Bang hoffend schien ihr Blick

Griff schüchtern nach des Mädchens Hand…

Nun gab es kein Zurück

Sie sang ein Lied für sie allein

Die folgte still gebannt

Der Sängerin den Berg hinauf

Zur höchsten Klippe Rand

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit klang im stillen Gesang…

Dort sang die Sängerin ihr Lied

Von dunkler Schicksalsnacht

Die, wohl vor mehr als hundert Jahr’n

Ihr tiefste Not gebracht:

Ein junger Mann schwor ihrem Herz

In früher Liebe Glück…

Doch ihres Vaters blinder Hass

Verwehrte dies Geschick

Er schrie: «niemals im Leben

Sollt ihr Euch ganz gehör'n»

So planten sie im frühen Tod

Die Liebe zu beschwör'n

Doch war der Fluch des Vaters arg

Erreichte sie selbst dort

Er trennte ihrer beide Seelen…

Verbannte sie an diesen Ort

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit Klang im stillen Gesang…

Noch immer hielt die Sängerin

Das Mädchen bei der Hand

Als tränenblind sie übertrat

Der hohen Klippe Rand

Doch hörte sie ein Lied als schon

In der Tiefe sie verschwand:

«Hab' Dank, mein Kind, denn nur Dein Tod

Zerbrach des Fluches Band!»

Fern aller Zeit, der Seele Geleit

Der Einsamkeit Klang im stillen Gesang…

Күміс айға толы салқын түнде

Үкінің айқайы алыстан естілді...

Қыз ұйықтай алмады

Өзіңізді киіңіз және киіңіз

Кетіп кетті, алыс қараңғылыққа

Ескертуді елемеу:

«...Елес үні зұлымдыққа толы жарқын үн түнді...»

Сөйтіп ол таудың етегіне келді

Ертегі ай сәулесінде

Алыстағы дауыс ән естілді

Сол жылаған жүрек жарылып кетеді

Көлеңкелер арқылы күмістей ақ түсті

Әншінің пішіні:

Жарқыраған таңдай нәзік

Дегенмен көздер, тыныш және суық

Әр заманнан алыс, жан серігі

Үнсіз әнде жалғыздық естілді...

Түнгі жел ұшқанда ән өшті

Әнші үндемей қалды

Жай ғана көз жасы, үнсіз жылады

Оның ән айтқысы келетінін айт

Қыз қатты әсер етті

Сондықтан ол: «Үндеме

Себебі сенің әнің менің жүрегімді толтырады

Неге екенін мен де білмеймін!"

Әнші оған жақындады

Оның көздері үміттен қорқып кеткендей болды

Ол ұялып қыздың қолынан ұстады...

Енді артқа жол жоқ еді

Ол жалғыз өзі үшін ән айтты

Ол таңырқап үнсіз соңынан ерді

Әнші төбеде

Ең биік жартастың шетіне

Әр заманнан алыс, жан серігі

Үнсіз әнде жалғыздық естілді...

Онда әнші өз әнін орындады

Қараңғы тағдырлы түн

Бұл, мүмкін, жүз жылдан астам уақыт бұрын

оның ең терең қажеттілігі:

Оның жүрегіне жас жігіт ант берді

Ерте махаббатта бақыт...

Бірақ әкесінің соқыр өшпенділігі

Бұл шеберлікті жоққа шығарды

Ол: «Өмірімде ешқашан болған емес

Сіз өзіңізді толығымен тыңдауыңыз керек пе?

Сондықтан олар ерте өлімді жоспарлады

Махаббатты елестету үшін

Бірақ әкенің қарғысы қатты болды

Оған өзі қолын созды

Екеуінің жанын ажыратты...

Оларды осы жерге қуып жіберді

Әр заманнан алыс, жан серігі

Үнсіз әнде жалғыздық естілді...

Әнші әлі де ұстады

Қолындағы қыз

Көз жасынан соқыр болған кезде ол шектен шықты

Биік жартастың жиегі

Бірақ ол бұрынғыдай ән естіді

Тереңде ол жоғалып кетті:

«Балам, сенің өлімің үшін рахмет

Қарғыстың байланысын үзді!»

Әр заманнан алыс, жан серігі

Үнсіз әнде жалғыздық естілді...