Die Stimme im Sturm - Nenia C'Alladhan

Jenseits der Grenzen dieses Reiches

Zog eine Bardin weit durch das Land

Sie kam mit dem Wind und sie folgte dem Morgen

Der Spielleute Freiheit ist fern aller Sorgen…

Und so fand sie das Schloss an der Klippe Rand

Und hatte die Zeichen nicht erkannt:

Das Dunkle des Himmels, des Sturmes Lied

Das zu fliehen und niemals der Rückkehr ihr riet

Doch sie schritt durch die Pforten, zu seh’n und zu hör'n…

Wem mag dieses Schloss an der Klippe gehör'n?

Sie fand leere Gänge und einsame Hallen

Still und verlassen, dunkel und kalt

So, als hätte ein Fluch alles Leben verbannt

Und schon spürte sie schaudernd des Grauens Hand

Als sie Schritte vernahm, wie in Ferne verhallt

Und sah sie im Licht dort nicht eine Gestalt?

Und sie folgte dem Schatten hinauf in den Turm

Hoch über der Klippe, im tosenden Sturm…

Und verharrte plötzlich mitten im Schritt

Als aus Schatten und Dunkel ein Mann vor sie tritt

Schrecken durchfuhr sie und ängstliches Zaudern

Doch das Licht seiner Augen zog sie in Bann

Und mit dunklen Wogen, die ihn umgaben

Schien er sich an ihrem Entsetzen zu laben…

Bevor er leise zu sprechen begann

Und bat, dass sie ihr traurigstes Lied für ihn sang

Doch so sanft seine Stimme auch erst in ihr klang

War sie doch wie ein Schwert, das ihr Herz durchdrang

Und so griff sie die Laute, mit Schmerzen im Blick

Und fügte sich so in ihr dunkles Geschick

Schon ließ sie die Saiten für ihn erklingen

Und begann ein Lied über Tränen und Wut

Der Klang ihrer Stimme erfüllte die Räume

Und ihr silberner Sang malte gläserne Träume

Erweckend, was im ewigen Schlaf sonst ruht;

Selbst kalter Stein weinte Tränen aus Blut…

Und gleich wie von Farben aus Wort und aus Klang

Wob ein Licht sie, das selbst tiefstes Dunkel durchdrang

Doch eines blieb weiterhin unberührt kalt:

Das Gesicht und der Blick jener dunklen Gestalt

So fragte sie schliesslich mit bebender Stimme:

«Welch grausames Schicksal schliesst in Schatten Euch ein?

Wieviel Kälte muss Euer Herz nur durchdringen

Und welch dunkles Geheimnis muss tief in Euch klingen

Dass ihr weniger fühlt, als selbst totes Gestein

Kein Traum scheint mehr Hoffnung für Euch zu sein ?»

Doch sein Blick wurde Eis und sein Wort Dunkelheit:

«Längst hab' ich mich von allen Gefühlen befreit

Denn wirkliche Macht kann nur jenem gehör'n

Den nicht Liebe noch Angst oder Schmerzen berühr'n!»

Und er zog einen Dolch von dunklen Kristallen

Und stiess ihn der Bardin mitten ins Herz

«Gefühle und Träume, sie können nichts geben

Und sie retten auch nicht Euer nichtiges Leben!

So fühlt nun hier Euren letzten Schmerz

Der Leben mir gibt, denn ich habe kein Herz!»

Und sterbend blickte sie zu ihm hin

Weinte, denn mitleiderfüllt war ihr Sinn…

Doch ihre Tränen wurden zu Glas und kalt

Kaum dass sie berührten die dunkle Gestallt

Und seit jenem Tage hoch über der Klippe

Trägt dort der Wind ihr trauriges Lied

In den einstmals so stillen, verlassenen Räumen

Singt nun ihre Stimme von traurigen Träumen;

Und jeder des Schlosses Nähe flieht

Aus Angst, was wohl hinter den Mauern geschieht

Doch sie muss dort singen für alle Zeit

Denn ihr Geist wird erst von dem Fluch befreit

Wenn durch ihre Lieder das Herz erwacht

Dessen Hand ihr dort einst den Tod gebracht…

Бұл патшалықтың шекарасынан тыс

Бард алыс жерді аралады

Ол желмен келді және ол таңның соңынан ерді

Әншінің еркіндігі барлық қайғыдан алыс...

Осылайша ол құзды жартастың шетінен тапты

Және белгілерді танымады:

Аспанның қараңғылығы, дауылдың әні

Бұл оған қашуға және ешқашан оралмауға кеңес берді

Бірақ ол көру және есту үшін қақпадан өтті ...

Жартастағы бұл қамал кімге тиесілі болуы мүмкін?

Ол бос дәліздер мен жалғыз залдарды тапты

Тыныш және шөл, қараңғы және суық

Қарғыс бүкіл өмірді қуып жібергендей

Ол қазірдің өзінде дірілдеп, қорқыныштың қолын сезінді

Ол алыста жатқандай аяқ дыбысын естігенде

Сонда ол жарықтан бір фигураны көрмеді ме?

Ол көлеңкенің соңынан мұнараға көтерілді

Жартастан биікте, қатты дауылда...

Және кенет баспалдақтың ортасында тоқтады

Көлеңке мен қараңғылықтан шыққан кезде оның алдынан ер адам шығады

Ол қатты қорқып, қорқып тұрды

Бірақ оның көзіндегі нұр оны сиқырлады

Және оны қоршап алған қара толқындармен

Оның қорқынышынан ләззат алған сияқты...

Ол ақырын сөйлей бастағанға дейін

Және оған ең мұңды әнін айтуды өтінді

Бірақ оның дауысы оның ішінен естілетіндей жұмсақ

Ол жүрегін тесіп өткен қылыштай болды

Сөйтіп, көзі ауырып, лютаны қолына алды

Осылайша оның қараңғы тағдырына мойынсұнды

Ол қазірдің өзінде оған жіптерді шертетін болды

Және көз жасы мен ашудың әні басталды

Оның дауысы бөлмелерді толтырды

Ал олардың күміс әні шыны армандарды бояды

Мәңгілік ұйқыда басқаша тынығатын нәрсені ояту;

Тіпті суық тас қан жасын жылатты...

Және сөзден және дыбыстан түстерден сияқты

Ол тіпті ең терең қараңғылыққа да енетін нұрды тоқады

Бірақ бір нәрсе суық қалды:

Сол қараңғы фигураның жүзі мен көзқарасы

Сосын ол дірілдеген дауыспен сұрады:

«Қандай қатыгез тағдыр сізді көлеңкеде қалдырады?

Жүрегіңе қаншалықты суық ену керек

Сіздің ішіңізде қандай қараңғы құпия шырылдауы керек

Сіз тіпті өлі тастан да аз сезінесіз

Ешбір арман сен үшін бұдан артық үміт емес сияқты?»

Бірақ оның көзқарасы мұз, сөзі қараңғы болды:

«Мен өзімді барлық сезімдерден әлдеқашан босатып алдым

Өйткені нағыз билік тек оған ғана тиесілі болуы мүмкін

Оған махаббат та, қорқыныш та, ауыртпалық та тимейді!»

Және ол қара кристалдардың қанжарын тартты

Және оны бардтың жүрегіне енгізіңіз

«Сезімдер мен армандар, олар ештеңе бере алмайды

Олар да сенің бос өміріңді сақтай алмайды!

Енді осы жерде соңғы ауыртпалығыңызды сезініңіз

Маған кім өмір береді, өйткені менде жүрек жоқ!»

Ал өліп бара жатып, оған қарады

Оның санасында аянышты болғаны үшін жылады...

Бірақ оның көз жасы әйнек пен суыққа айналды

Олар қараңғы фигураға әрең қол тигізді

Сол күннен бастап жартастың үстінде

Онда жел оның мұңды әнін алып келеді

Бір кездегі тыныш, қаңырап бос жатқан бөлмелерде

Енді оның дауысы мұңды армандарды жырлайды;

Ал бәрі қамалдың қасынан қашады

Қабырғалардың артында не болуы мүмкін деп қорқып

Бірақ ол сонда мәңгі ән айтуы керек

Өйткені оның рухы алдымен қарғыстан құтылады

Олардың әндері арқылы жүрегің оянғанда

Бірде кімнің қолы оның өліміне әкелді...