The Rubaiyat - Mournful Congregation

«Earth could not answer

Nor the seas that mourn

And the thoughtful soul

To solitude return»

«Up from earth’s centre through the seventh gate

I rose, and on the throne of Saturn sate

And many knots unravel’d by the road

But not the knot of human death and fate»

«With Earth’s first clay They did the Last Man’s knead

And then of the Last Harvest sow’d the Seed:

Yea, the first Morning of Creation wrote

What the Last Dawn of Reckoning shall read»

With a new dawn, comes a new birth

From the first utterance to the final murmur

A day is slain, and a new dawn birthed

In night’s black majesty, is the new-born lain

The joy of one day, is the sorrow of the next

Arriving at the pain of the future past

Bringing to dust all mortal pride

Pitying the very lot of kings

We recall all despair borne of the last

A reflection of man’s pain so vast

«Жер жауап бере алмады

Қайғылы теңіздер де

Ал ойшыл жан

Жалғыздыққа қайту»

«Жердің ортасынан жетінші қақпа арқылы

Мен тұрдым, сатурн таққа   отырдым

Жолда көптеген түйіндер шешілді

Бірақ адам өлімі мен тағдырының түйіні емес»

«Жердің алғашқы сазымен Олар соңғы адамның илеуін жасады

Сосын Соңғы егіннің тұқымы себілді:

Иә, бірінші Жаратылыс таңы жазды

Соңғы есеп таңы нені оқиды»

Жаңа таңмен бірге жаңа туады

Алғашқы сөзден соңғы күңгіртке дейін

Күн өліп, жаңа таң атты

Түннің қара ұлылығында жаңа туған жатыр

Бір күннің қуанышы, келесі күннің қайғысы

Болашақ өткеннің азабына келу

Барлық өлім мақтаныштарын  шаңға айналдыру

Көп патшаларды аяймын

Біз соңғы кездегі барлық үмітсіздікті еске түсіреміз

Адамның ауыртпалығының шағылысуы соншалық