Скажи, мой друг... - Машина времени

Скажи, мой друг, зачем мы так беспечны

В потоке дней и суматохе дел,

Не помним мы, что век не будет вечным

И всем путям положен свой предел.

Не верю в чудеса, и это было б странным —

Всю жизнь летать, всю жизнь летать, однажды воспарив.

И всё-таки всегда прощаемся нежданно,

О самом главном не договорив.

Мы не сбавляем шаг и не считаем дней,

И в бурях передряг становимся сильней,

Но слышишь, бьют часы

В тот самый миг, когда наверняка

Никто не ждёт последнего звонка.

Но нет конца пути, и так светла дорога,

Где день родится вновь и будут песни петь.

И тот, кто шёл за мной — пусть поспешит немного,

Успев всё то, чего мне не успеть.

Айтшы, досым, неге сонша бейқамбыз

Күндер ағынында, күйзелістерде,

Ғасырдың мәңгілік болмайтыны есімізде жоқ

Және барлық жолдардың өз шегі бар.

Мен ғажайыптарға сенбеймін, бұл біртүрлі болар еді -

Ұшу үшін өмір бойы, ұшу үшін өмір бойы бір рет қалықтадым.

Дегенмен біз әрқашан күтпеген жерден қоштасамыз,

Біз ең маңыздысы туралы сөйлеспедік.

Біз баяулатпаймыз және күндерді санамаймыз,

Қиындық дауылдарында біз күшейеміз,

Бірақ сіз сағаттың соққанын естисіз

Дәл сол сәтте

Соңғы қоңырауды ешкім күтпейді.

Бірақ жолдың соңы жоқ, жол өте жарқын,

Қайда күн туады, ән шырқалады.

Ал менің артымнан ерген адам – сәл асығасын,

Қолымнан келмейтіннің бәрін жасау.