Разговор в поезде - Машина времени

Вагонные споры — последнее дело,

И каши из них не сварить.

Но поезд идёт, в окошке стемнело,

И тянет поговорить.

И двое сошлись не на страх,

А на совесть — колёса прогнали сон.

Один говорил: Наша жизнь — это поезд.

Другой говорил: перрон.

Один утверждал: На пути нашем чисто,

Другой возражал: Не до жиру.

Один говорил, мол, мы — машинисты,

Другой говорил: пассажиры.

Один говорил: Нам свобода — награда:

Мы поезд, куда надо ведём.

Другой говорил: Задаваться не надо.

Как сядем в него, так и сойдём.

А первый кричал: Нам открыта дорога

На много, на много лет.

Второй отвечал: Не так уж и много —

Всё дело в цене на билет.

А первый кричал: Куда хотим, туда едем

И можем, если надо, свернуть.

Второй отвечал, что поезд проедет

Лишь там, где проложен путь.

И оба сошли где-то под Таганрогом

Среди бескрайних полей.

И каждый пошёл своею дорогой,

А поезд пошёл своей.

Вагон даулары ең соңғы нәрсе

Және олардан ботқа пісірмеңіз.

Бірақ пойыз келе жатыр, терезеде қараңғы,

Және сөйлескісі келеді.

Екеуі қорыққаннан емес,

Ал ар-ұжданда - дөңгелектер арманды қуып жіберді.

Біреуі: Біздің өміріміз пойыз.

Тағы біреуі айтты: платформа.

Бірі: Біздің жолымыз анық,

Тағы бірі қарсылық білдірді: Майлы емес.

Бірі айтты, олар айтады, біз машинистпіз,

Тағы бірі айтты: жолаушылар.

Бірі: «Бостандық – біздің сыйымыз:

Біз жетекші болу керек пойызбыз.

Екіншісі: «Сұраудың қажеті жоқ.

Біз оған қалай отырсақ, біз де солай түсеміз.

Ал біріншісі: «Бізге жол ашық» деп айқайлады

Көптеген жылдар бойы.

Екіншісі: «Онша емес» деп жауап берді.

Мұның бәрі билет бағасына байланысты.

Ал біріншісі: Қайда қаласақ, сонда барамыз

Ал, қажет болса, бұрыла аламыз.

Екіншісі пойыз өтеді деп жауап берді

Тек жол төселген жерде.

Екеуі де Таганрогқа жақын жерде түсті

Шексіз өрістер арасында.

Және әркім өз жолымен кетті

Ал пойыз жүре берді.