Luar do Sertão - Maria Bethânia

Ah, que saudade do luar da minha terra

Lá na serra branquejando

Folhas secas pelo chão

Este luar cá da cidade tão escuro

Não tem aquela saudade

Do luar lá do sertão

Se a lua nasce por detrás da verde mata

Mais parece um sol de prata

Prateando a solidão

E a gente pega na viola que ponteia

E a canção e a lua cheia

A nos nascer no coração

Não há, oh gente, oh não

Luar como esse do sertão

Coisa mais bela nesse mundo não existe

Do que ouvir um galo triste

No sertão, se faz luar

Parece até que a alma da lua que descança

Escondida na garganta

Desse galo a soluçar

Não há, oh gente, oh não

Luar como esse do sertão

Ai, quem me dera que se eu morresse lá na serra

Abraçada à minha terra

E dormindo de uma vez

Ser enterrado numa grota pequenina

Onde à tarde a surunina

Chora a sua viuvez

Azulão, azulão, companheiro

Vai, vai ver minha ingrata

Diz que sem ela o sertão

Não é mais sertão

Ah!

Voa azulão, vai contar companheiro vai

Azulão, azulão

О, жерімнің ай сәулесін сағындым

Онда тауда ағарту

Жердегі құрғақ жапырақтар

Бұл қаладағы ай сәулесі өте қараңғы

ондай сағыныш болмасын

 Сертаодан ай сәулесі

Ай жасыл орманның артында көтерілсе

Күміс күн сияқты

Күмістей жалғыздық

Және біз ұпайларымызды аламыз

Ән мен толған ай

Жүрегімізде туылу 

Жоқ, о, адамдар, о, жоқ

Сертаодан осындай ай сәулесі

Бұл дүниеде ең әдемі нәрсе жоқ

Қайғылы әтешті естігеннен гөрі

Сертаода ай сәулесі бар

Ол тіпті айдың жаны демалған сияқты

Тамаққа жасырылған

Мына қықырлаған әтештен

Жоқ, о, адамдар, о, жоқ

Сертаодан осындай ай сәулесі

Әй, сонда тауда өлсем ғой

жерімді құшақтады

Бірден ұйықтау

Кішкентай гротода жерленген

Түстен кейін сурунина

Жесірлігіңді жылат

көкқұс, көкқұс, жұп

Бар, менің шүкірсізімді көр

Ол онсыз сертао екенін айтады

Бұл енді артқы орман емес

О!

Ұшыңыз көкшіл, барыңыз жолдасыма кетіңіз

көкқұс, көкқұс