Зарик - Мафик

Иду заречым вечерком, закинутый стопариком,

Зову любимый городок я по приколу зариком,

Он тоже мне кликуху дал, босяцкую фамилию,

Когда ещё я знать не знал вино и сенсимилию.

А в городочке зарики амурики тусуются,

Там за любовь базарики, а там уже целуются,

И не нужны запарики, дела сугубо местные,

Кого — кто любит в зарике, вопросы интересные.

И в море жизни зарик мне всегда был первым островом,

В своём зелёном по весне, прикиде финдипёрстовом,

Ну нету стимула, браток, от неродного йогурта,

И загружаюсь я в авто на час езды от ёбурга.

Живу себе, не задаю вопросов глупых в зарике,

Какой чудак размалевал под апельсин фонарики,

Зовёт, девчонками маня, тусовка полуночная,

И на седьмой воде братва, ну вся таки молочная.

Мен кешке стопарикпен лақтырылып жүрмін,

Мен сүйікті қаламды көңіл көтеру үшін шақырамын, Зарик,

Ол маған лақап ат, қаңғыбас фамилия берді,

Қай кезде мен шарап пен сенсимилианы білмедім.

Қалада зарики амурики қыдырып жүреді,

Махаббат базарлары бар, олар сүйісіп жатыр,

Париктердің қажеті жоқ, таза жергілікті заттар,

Кім - кім жақсы көреді Зариқа, сұрақтар қызықты.

Ал өмір теңізінде таң мен үшін әрқашан бірінші арал болды,

Көктемде оның жасылында, табушының киімі,

Жарайды, ынта жоқ, ағайын, туған емес айраннан,

Ал мен Эбургтен бір сағаттық жерде көлікке тиемін.

Мен өзім үшін өмір сүремін, таңертең ақымақ сұрақ қоймаймын,

Қызғылт сары астында қандай эксцентрик боялған шамдар,

Қоңырау шалу, қыздарды қызықтыру, түн ортасы кеші,

Ал жетінші суда, жігіттер, бәрі бірдей сүт.