Позови меня тихо по имени - Любэ

Позови меня тихо по имени, ключевой водой напои меня.

Отзовется ли сердце безбрежное, несказанное, глупое, нежное.

Снова сумерки входят бессонные, снова застят мне стекла оконные.

Там кивает сирень и смородина, позови меня, тихая родина.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Знаю, сбудется наше свидание, затянулось с тобой расставание.

Синий месяц за городом прячется, не тоскуется мне и не плачется.

Колокольчик ли, дальнее эхо ли?

Только мимо с тобой мы проехали.

Напылили кругом, накопытили, даже толком дороги не видели.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Позови меня на закате дня, позови меня, грусть-печаль моя, позови меня.

Позови меня тихо по имени, ключевой водой напои меня.

Знаю, сбудется наше свидание.

Я вернусь, я сдержу обещание...

Атыммен үндемей шақыр, маған бұлақ суын бер.

Шексіз, айтылмайтын, ақымақ, нәзік жүрек жауап бере ме?

Тағы да ымырт ұйқысыз енеді, тереземнің әйнегі тағы да қатып қалды.

Сирень мен қарақат сонда бас изеді, мені шақыр, тыныш отан.

Күн батқанда шақыр, мені шақыр, мұңым, мұңым, мені шақыр.

Күн батқанда шақыр, мені шақыр, мұңым, мұңым, мені шақыр.

Біздің кездесуіміз орындалатынын білемін, сізбен қоштасу ұзаққа созылды.

Көк ай қаланың артына тығылып, мені аңсамайды, жыламайды.

Қоңырау ма, алыстағы жаңғырық па?

Біз сенімен жаңа ғана өттік.

Олар жан-жаққа шашырап, тұяқты, тіпті жолды да көрмеді.

Күн батқанда шақыр, мені шақыр, мұңым, мұңым, мені шақыр.

Күн батқанда шақыр, мені шақыр, мұңым, мұңым, мені шақыр.

Атыммен үндемей шақыр, маған бұлақ суын бер.

Біздің кездесуіміз орындалатынын білемін.

Мен қайтамын, уәдемде тұрамын...