Одесский Порт - Леонид Утёсов

Одесский порт в ночи простерт,

Маяки за Пересыпью светятся.

Тебе со мной и мне с тобой,

Здесь в порту интересно бы всретиться.

Хотя б чуть-чуть со мной побудь,

Ведь я иду в кругосветное странствие.

В твой дальний край идет трамвай,

Весь твой рейд до 16-й станции.

Махнешь рукой, уйдешь домой,

И выйдешь замуж за Васю-дисетчера,

Мне ж бить китов у кромки льдов,

Рыбьим жиром детей обеспечивать.

Я не поэт, и не брюнет,

И не герой — заявляю заранее.

Но буду ждать и тосковать,

Если ты не придешь на свидание.

Шумит волна, плывет луна,

От Слободки за Дальние Мельницы.

Пройдут года, но никогда,

Это чувство к тебе не изменится.

Одесса порты түнде ұзартылады,

Пересіп артындағы маяктар жарқырап тұр.

Сен менімен, мен сенімен,

Мұнда портта кездесу қызықты болар еді.

Тым болмаса жанымда болшы

Неге десеңіз, мен дүние жүзіне саяхатқа шығамын.

Алыс еліңе трамвай барады,

Сіздің бүкіл рейдіңіз 16-шы станцияға.

Қолыңды бұлға, үйге бар

Сіз диспетчер Васяға үйленесіз,

Мен киттерді мұздың шетінде ұруым керек,

Балаларға балық майын беріңіз.

Мен ақын емеспін, брюнет емеспін,

Ал батыр емес – мен алдын ала мәлімдеймін.

Бірақ мен күтемін және аңсаймын

Егер кездесуге келмесең.

Толқын дірілдейді, ай қалықтайды,

Қиыр диірмендердің арғы жағындағы Слободкадан.

Жылдар өтеді, бірақ ешқашан

Саған деген бұл сезім өзгермейді.