Nekropolis' Fall - Kromlek

Weltenbrand — das Gebot der Stunde, am Weltenrand dieselbe alte Wunde

Das Erdreich schreit, doch von Asphalt erstickt, könnt ihr nicht hör'n wie sie

laut tickt

Sag Wurm, sucht Du Beute in faulen Ackern?

Und warum siehst Du nicht die

kleinen Lichtlein flackern?

Wurden aufgetürmt als Grabelicht der Welt bis der rost’ge Panzer vom Erdreich

fällt.

Einst verbannt in kalte Krypten, ehrfurchtsvolle Unterwelt

Bist Du noch Ursprung jener Wahrheit, die heut' jeder Köter bellt

Die Toten sind nicht toter als die Schatten in den Schluchten,

Wie sie Stein für Stein ihr Mausoleum höher wuchten.

Emsig, eifrig treibt ein jeder den andern an, an jedem Monument beginnt der

Rost zu wandern

Und mit ihm schleichen tausend Sporen einher — Sprach der Rabe: «nimmermehr!»

Heute stirbt ein Teil der Welt, der Eisenwald in Rost zerfällt

Der Pechstrom schwillt in Wogen an, vereinnahmt sachte Mann für Mann

Eisenwald // Erdenspalt // Lungendampf // Kraterkampf

Neuzeitgeist // Der nichts verheißt // Als Tatendrang // Zum Untergang

Kryptensturm im Erdenreich malt eure Fratzen totenbleich

Die Nekropole invertiert den Geißt, der in uns vegetiert

Aus allen Schädeln dröhnt das Schweigen als wir uns zum Abgrund neigen

Ein totgeborenes Geschlecht, dem Erdenvater gut und recht

Әлемдік алауыздық — күн тәртібі, дүниенің шетіндегі сол ескі жара

Жер айқайлайды, бірақ асфальт тұншықтырғандықтан, олар сияқты ести алмайсыз

қатты тықылдау

Құртты айт, шіріген алқаптан жем іздеп жүрсің бе?

Ал сен неге оларды көрмейсің

кішкентай шамдар жыпылықтайды ма?

Жердің тот басқан сауытына дейін дүниенің нұры болып үйіліп жатты

құлайды.

Бір кездері салқын крипттерге, таң қалдыратын жер асты әлеміне айдалды

Сіз әлі күнге дейін әр ит үретін шындықтың көзі болып табыласыз ба?

Өлгендер сайдағы көлеңкеден өлмейді,

Олар өз кесенесін тас-тас биікке қалай көтереді.

Бос емес, ынталы, әрқайсысы бір-бірін айдап, әр ескерткіште басталады

тот басуға

Онымен бірге мың спора сыбырлайды — Қарға: «Ешқашан!» - деді.

Бүгінде дүниенің бір бөлігі өліп жатыр, темір орман тот басып жатыр

Толқынды ағын адамнан кейін адамды ақырын сіңіріп, сілкіндіреді

Темір орман // Жер жарығы // Өкпе буы // Кратер шайқасы

Заманауи рух // Ештеңеге уәде бермейді // Іс-әрекетке құштарлық ретінде // Соңына қарай

Жердегі крипттік дауыл сіздің бетіңізді бозарып жібереді

Некрополь біздің ішімізде өсетін рухты өзгертеді

Біз тұңғиыққа қарай еңкейген сайын әр бас сүйектен үнсіздік сыңғырлайды

Өлі туылған ұрпақ, жердегі әкеге жақсы және дұрыс