Jahr ohne Sommer - Karg

Als die Farben langsam älter wurden, vergriff ich mich im falschen Ton

Sammelte alle vergilbten Blätter, legte sie auf dein‘ verlassenen Thron

Denn die Angst gehört dem Winter, wenn der Schnee über hundert Fuß hoch liegt

Die Angst gehört der langen Nacht, als die Sonn‘ zu steigen stets vermied‘

Ich hab‘ mich bereits dort geglaubt, bin dann aber doch nie dort angekommen

Fühl mich nicht mehr wie der Frühling, bin doch schon lange irgendwie Herbst

Gestern hab‘ ich einen Brief bekommen, von einem Freund, den ich vergessen

wollte

Er sagte: «Lies‘ zwischen den Zeilen, denn mehr als diese Psalter habe ich nie

besessen…

Versprich mir, du wirst die Veränderung sein, die du selbst in dieser Welt

sehen willst

Ich wäre selbst gern dieser Mensch gewesen, doch der Mut zum Wandel war niemals

mein

Versprich mir, dass du niemals so viel Leid wie ich weder in Winden noch in

Stürmen sähen wirst

Und dass du nie als jenes Kind erwachst, das nach Wölfen ruft, die dann doch

niemals hier erscheinen»

Denn die Stadt, die ich einst kannte, starb mehr und mehr von Jahr zu Jahr

Verblasste dort im Schatten der Berge, grub mir ein Grab, das nicht das meine

war

Schrieb mir zynische Verse in den Schnee, ein Gedicht, das jemand anderem galt

Ich bin irgendwann wieder gestolpert, und verlor so meinen letzten Halt

Denn dort am Rande des Wahnsinns stehen keine Geländer

Es warnt nur stumm der stete Fall, birgt nur die Schatten toter Finder

Die großen Städte sind nicht wahr, sie täuschen dich, die Nacht wie den Tag

Doch war es gleichsam auch die Stadt, die Freiheit und die letzten Stunden

unserer Jugend barg

…und begrub meine Liebe zu dir letztlich in einem gläserner Sarg…"

Doch würde ich heute draußen in der Kälte stehen

Wäre es dort wohl noch immer wärmer als mit dir

Denn schon damals als ich dich das erste Mal sah

Wusste ich, gemeinsam wird dies eine wilde Reise

Ich glaubte dich gefunden zu haben

Meinen Hafen in der brausenden See

Es war nie etwas anderes als Zuversicht und Güte

Die ich allein in deinen Augen lesen wollte

Trotzdem hab‘ ich mit dir Dinge gesehen, die Frühlingsmonde vor den Toren

Die schönsten Abgründe des Lebens, selbst den Tod in seiner knöchernsten Form

Doch all diese Momente sind schon bald wie Tränen im Regen verloren

Werden wir uns auf der anderen Seite wiedersehen?

Wahrscheinlich nicht…

Alles was nun bleibt ist die Geschichte eines gestohlenen Sommers

Die Lethargie ist mir geblieben, doch der Regen, er hat aufgehört

Ich bin einfach nur müde, schleppe mich verstohlen zu den tiefen Wassern

Bin Schatten wie auch stiller Fluss, denn der Lärm, er hat endlich aufgehört

Түстер қартая бастағанда, мен тонды қате жаздым

Барлық сарғайған жапырақтарды жинап, қаңырап қалған тағыңа қойды

Өйткені қардың тереңдігі жүз футтан асатын қыста қорқыныш бар

Қорқыныш күн әрқашан шығудан аулақ болған ұзақ түнге жатады

Мен сондамын деп ойладым, бірақ ол жерге ешқашан бармадым

Мен енді көктемді сезінбеймін, көптен бері күз болдым

Кеше бір досымнан ұмытып кеткен хат келді

қалау

Ол былай деді: «Жолдың арасын оқы, өйткені менде бұл Псалтирлерден асқан жоқ

құмар…

Маған осы дүниеде өзіңіз қалаған өзгеріс болатыныңызға уәде беріңіз

көргім келеді

Мен өзім де сол адам болғанымды қалар едім, бірақ өзгеруге батылым жетпеді

менің

Маған уәде бер, сен ешқашан мен сияқты азап шекпейсің, желде де, желде де азап шекпейсің

дауылдарды көреді

Ал сіз қасқырларды шақыратын бала сияқты ешқашан оянбайсыз

мұнда ешқашан көрінбейді»

Бір кездері мен білетін қала үшін жыл сайын өліп жатқан

Сол жерде таулардың көлеңкесінде сөніп, менікі емес бейіт қазды

болды

Жазды маған мысқыл өлеңдер, Біреуге өлең

Бір кезде тағы сүрініп, соңғы аяғымнан айырылдым

Өйткені ол жерде ессіздік шегінде қоршаулар жоқ

Тұрақты құлдырау тек үнсіз ескертеді, тек өлі табушылардың көлеңкесін жасырады

Үлкен қалалар дұрыс емес, олар сізді күндіз де, түнде де алдайды

Бірақ бұл қала, бостандық және соңғы сағаттар болды

біздің жастарымыздан

...және ақыры саған деген махаббатымды шыны табытқа көмдім...»

Бірақ бүгін суықта далада тұрар едім

Ол жерде сізден гөрі жылырақ болар еді

Өйткені мен сені алғаш көргенімде де

Мен бұл бірге жабайы саяхат болатынын білдім

Мен сені таптым деп ойладым

Гүрілдеген теңіздегі менің баспанам

Бұл ешқашан сенімділік пен мейірімділіктен басқа ештеңе емес еді

Сенің көзіңнен жалғыз оқығым келген

Соған қарамастан, мен сенімен бірге нәрселерді көрдім, қақпаның сыртындағы көктемгі айларды

Өмірдің ең әдемі тұңғиығы, тіпті ең сүйекті түрінде өлім

Бірақ бұл сәттердің барлығы жаңбырдағы көз жасындай тез жоғалады

Арғы жақта тағы кездесеміз бе?

Мүмкін емес...

Ұрланған жаздың хикаясы ғана қалды

Летаргия менде қалды, бірақ жаңбыр тоқтады

Мен жай ғана шаршадым, өзімді жасырын түрде терең суларға сүйреп бара жатырмын

Мен көлеңкемін де, тынымсыз өзенмін, өйткені шу, ақыры тоқтады