La tristesse durera toujours - Karg, Downfall Of Gaia

Unvergesslich waren die Nächte unserer Jugend, haltlos und befreit von Sorgen

Und so liegt dort im Sturm endloser Sommer noch brach der Kindheit Glanz

verborgen

Ich weiß du hast die dunkelsten Täler durchwandert und doch nie das Licht

erreicht

Ich weiß, du wusstest schon damals wo diese Reise endet, denn / es war nicht /

dein erster Tod

Und auch wenn ich deine Wärme immer noch spüre, bist du schon lange nicht mehr

hier

Bist eines Tages fort gegangen ohne mir davon auch nur ein Wort zu sagen

Du bist längst jemand anderes heut‘, vielleicht würde ich dich nicht mal mehr

erkennen

Und doch denke ich noch jeden Tag an dich, ich hab‘ deinen Herzschlag noch in

Ohren

Ein letztes Mal blicke ich zurück, und sehe noch mal das alte Tal

Das uns solange Heimat war und uns doch nun verächtlich mahnt

Denn es ist uns nicht länger Freund und jagt uns fort aus seinem Hort

Auch gibt es dort keine Zukunft mehr, das hab‘ ich wiederwillig nun erkannt

Wenn ich heute viele Jahre später an dich denke, wird es immer Spätsommer sein

Und die Erinnerung mit den Jahren verblasste, schemenhaft und unklar wurde

Haben wir denn nicht das richtige getan, als wir uns damals aufgegeben?!

Wird denn ein letzter Hauch von Traurigkeit ewig währen und niemals weichen?!

Nein?!

Vielleicht?!

So bleibt uns nur noch dieser letzte Tanz, auf ewig in die Länge gezogen

Es bleiben uns noch diese Lieder, die wie dieses Tal, kein Morgen kennen

Es bleiben uns noch diese Bilder, von damals, in schier endloser Zahl

Die Erinnerung an Herbststürme und die Verzückung vor dem Fall

Endlich stehe ich auf den Klippen, die fern der Wiesen in die Berge wuchsen

Und ich sehe die Sterne wieder, als hinter mir die Nacht dann murrt

Und jede Sekunde dieser Nacht war ich dem Menschen eingedenk der ich einst war

Bis mir die Stille den Weg dann wies, heim an den Ort meiner Geburt

Es sind die grußlosen Abschiede, die zermürben, weil nie stattgefunden

Die Geschichten die kein Ende, sondern nur ihren Anfang kennen

Es sind die ewiglangen Stunden des doch vergeblichen Wartens

Und die vertraute Stimme, von der am Ende dann doch nur noch ihr Schweigen

bleibt

De Wödt so weit, de Nåcht so kloa

De Sterna, einst Myriaden vo Sunnen

De Zeit, sie steht stü unta Wintamonden

Wirft nur no Schåttn, so loss sie mia a Gråb sei

Die Welt so weit, die Nacht so klar

Die Sterne, einst Myriaden von Sonnen

Die Zeit, sie steht still unter Wintermonden

Wirft nur noch Schatten, so lass sie mir ein Grab sein

Ұмытылмас жастық шақтың тұрақсыз, уайымсыз түндері болды

Міне, дауылды шексіз жаз әлі балалық шақтың сәнін бұзды

жасырын

Мен сіз ең қараңғы аңғарларды аралап өткеніңізді білемін, бірақ ешқашан жарық жоқ

жетті

Сіз бұл сапардың қайда аяқталатынын сол кезде де білетініңізді білемін, өйткені / олай емес еді /

сенің алғашқы өлімің

Ал мен сенің жылуыңды әлі сезсем де, сен әлдеқашан кеткенсің

Мұнда

Бір күні маған үндеместен кетіп қалдың

Сіз көптен бері басқа адамсыз, мүмкін мен енді сіз болмас едім

тану

Сонда да мен сені күнде ойлаймын, жүрегімде сенің соғуың бар

құлақтар

Соңғы рет артыма қарасам, ескі алқапты қайта көремін

Бұл ұзақ уақыт бойы үй болды, бірақ қазір бізді менсінбей ескертеді

Өйткені ол енді бізге дос емес, өз ұясынан алыстатады

Сондай-ақ, енді ол жерде болашақ жоқ, мен оны енді құлықсыз мойындадым

Бүгін мен сені ойласам, көп жылдар өткен соң, әрқашан жаздың соңы болады

Ал жады жылдар өткен сайын әлсіреп, бұлыңғыр және түсініксіз болып кетті

Сол кезде бас тартқанда дұрыс істемедік пе?!

Соңғы бір мұң мәңгілікке созылып, ешқашан кетпей ме?!

Жоқ?!

Мүмкін?!

Сонымен, біз мәңгілікке созылған осы соңғы бимен қалдық

Осы алқап сияқты ертеңгі күнді білмейтін әндер әлі де бар

Сол кездегі бұл суреттер бізде әлі де бар, олардың саны шексіз

Күзгі дауылды еске түсіру және күз алдындағы асқыну

Ақырында мен шалғындардан алыс тауларға өскен жартастарда тұрмын

Түн артымнан күңіреніп жатқанда, мен тағы да жұлдыздарды көремін

Сол түннің әр секунд сайын мен бір кездері болған адамымды есіме түсірдім

Тыныштық маған туған жеріме баратын жолды көрсеткенше

Сәлемдесусіз сәлемдесу сізді шаршатады, өйткені олар ешқашан болмаған

Соңы жоқ, тек басы ғана болатын әңгімелер

Бұл бос күтудің шексіз сағаттары

Және таныс дауыс, оның соңында оның үнсіздігі ғана болды

қалу

Де Водт әзірге, де Нахт да Клоа

Де Стерна, бір кездері сансыз күн

Уақыт өте келе, ол Винтамонденде тұр

Жай ғана ешқандай schåttn лақтыру, сондықтан оған миа Gråb болсын

Дүние кең, түні мөлдір

Бір кездері сансыз күн болған жұлдыздар

Қыс айларының астында уақыт тоқтап тұр

Көлеңкесін ғана түсіреді, Маған бейіт болсын