Мамины сны - Ирина Ортман

У Луны глаза седые.

Ночи лунные длинны.

Молодые, молодые, — моей маме снятся сны.

Вдруг застонет, как от залпа, среди ночи, среди сна —

Будто вновь начнётся завтра отгремевшая война;

Будто вновь начнётся завтра отгремевшая война.

«Ты припомни, мой хороший», — шепчет мама, в час сквозь сон:

«Мое платьице в горошек, довоенный патефон.»

Под неслышимые звуки, слёзы льются по лицу —

Мама снова тянет руки к неубитому отцу;

Мама снова тянет руки к неубитому отцу.

Вижу это не впервые, при Луне и без Луны;

Словно письма фронтовые — прилетают к маме сны.

«Ты припомни наши вальсы», — шепчет мама в час ночной;

«Ты сожми покрепче пальцы, хоть во сне побудь со мной.

Ты сожми покрепче пальцы, хоть во сне побудь со мной.»

Айдың сұр көздері бар.

Айлы түндер ұзақ.

Жас, жас, анам армандайды.

Кенет ол оқ атқандай, түн ортасында, ұйқының ортасында еңіреді -

Ертең біткен соғыс қайта басталатындай;

Ертең өлі соғыс қайта басталатындай.

«Есіңде ме, қымбаттым», - деп сыбырлады мама бір сағаттан кейін түсінде:

«Менің ноқталы көйлегім, соғысқа дейінгі патефон».

Естілмейтін дыбыстардың астында көзден жас ағып жатыр -

Анам өлмеген әкеге тағы да қолын созады;

Анам өлмеген әкеге тағы да қолын созады.

Мен мұны бірінші рет емес, Аймен де, Айсыз да көріп тұрмын;

Майданнан келген хаттардай армандар келеді анама.

Түнгі сағат бірде ана: «Біздің вальстарды есіңе түсірдің», - деп сыбырлайды;

«Саусақтарыңызды қаттырақ қысыңыз, тіпті түсімде менімен бірге болыңыз.

Саусақтарыңызды қаттырақ қысыңыз, тіпті түсімде менімен бірге болыңыз.