Operette für eine kleine Katze - Helge Schneider

Ich möchte eine kleine Geschichte erzählen, die mich veranlasste auch ein …

eine kleine Operette zu schreiben.

Eine Sakraloperette für dieses kleine

Tierchen, es war eine Katze

Es war so: Ich saß in meinem Zimmer und schrob auf der Schreibmaschine.

(Buddy come over there and stand there on the corner, yeah.) Und schrieb

wahrscheinlich eine Doktorarbeit, ich weiß jetzt nicht ob es Gynäkolie …

Gynäkologie war oder Französisch

Draußen der Wind pfiff ein … sein Lied, sein immerwährendes altes Lied.

Und die Wolken verdüsterten den Himmel ein bisschen auf dem Bild von Caspar

David Friedrich, das ich selbst gemalt hatte, es war ein Original.

Abgebildet waren der Schar von Persien und Micky Maus, poppend

Ich hatte mir ein Würstchen gekauft von der Würstchenbude, die in meinem Zimmer

steht.

Die schmeckte sehr lecker.

Sie schmeckte genauso gut, wie die,

die ich einen Tag vorher gegessen hatte, ihr wisst, die die morgens hinten im

Schlafanzug lag.

Und als ich aufstand, bommelte sie hin und her.

Was für eine Wurst, what a worst

Plötzlich vernahm ich von draußen eine Art Hähen oder Spähen.

Ein jämmerliches

Hilfegesuch.

Nicht schriftlich, sondern richtig.

Ich dachte, was ist das dann,

was ist das denn, was ist das denn, Helge, was ist das?

Ich vernahm wieder ein

jämmerliches Mähen oder Hähen.

Es musste wohl von einem kleinen Tierchen oder

von einem kleinen Menschen kommen.

Ich wusste es nicht genau.

Was sollte ich

tun?

Ich spraghahang auf von dem Sofa auf dem ich gelegen hatte und Zeitung

geblättert hatte, und zwar Illustrierte, rannte mit riesen Schritten an der

Würstchenbude vorbei (der Verkäufer saß auf seinem Küchenhocker,

machte ein kleines Nickerchen), rannte durch den Oberflur, rutschte die

Holzstufen runter, unten durch die Halle, an den Skulpturen vorbei,

riss die Stores auf, sprang durchs Hauptportal, mit großen Sätzen die breiten

Marmorstufen herab und stapfte dann eiligen Schrittes über den von Gärtnern

schön gehakten, frischen Kies und blieb dummerweise mit 'm Hermelin am Ferrari

hängen, der scheiße geparkt war von meinem Fahrer.

Ich rappelte mich wieder

hoch, nahm beide Schöße und hetzte weiter.

Fiel wieder hin!

Diesmal über die

goldenen Bommel von meinen Schnabelschuhen und brach mir dabei 'nen Zacken aus

der Krone

So ramponiert sprang ich hoch und stürzte in den Irrgarten rein,

den die Gärtner zu meiner Belustigung angelegt hatten.

Ich rannte mehrmals im

Kreis hin und her, ich wusste den Ausgang nicht!

Was sollte ich tun?

Mit quergestellten Schülterblättern rammte ich wie ein Rammbock durch die

Buchsbaumhecke, dass es nur so splatatterte

Dann ein paar hundert Meter durch den Mangrovenwald, durch die Hibiskusblüten

durch, über die kleine Wiese mit den Margareten, wo die Auerochsen und Ure

wohnen, die ich ja züchte.

Und dann einen Abhang runter, endlich sah ich in

weiter Ferne, klitzeklein meinen Privatbach schimmern, wo das Geräusch

herzukommen schon

Ich warf einen Blick behänd über die Schulter, sah mein Anwesen als kleinen

Punkt am Horizont verschwinden und war dann endlich an dem kleinen schillernden,

wie Silberpapier in der Sonne glänzenden, blauen, grauen Bach angekommen.

Da sah ich, wer da Helge gerufen hatte

Es war ein kleiner wollknäulgroßer Wollknäul, eine kleine Katze.

Eine kleine, süße, schnuckelige, putzige Katze.

Wollknäulgroß, wie ein

Wollknäul und hatte die Form eines Wollknäuls.

Dieses Wollknäul rief hurtig

immer wieder Mähen oder Spähen aus.

Es konnte ja noch nicht richtig sprechen,

war ja noch klein!

Es hatte eine Schultüte im Arm, auf der draufstand «meine erste Butterfahrt»

Seine Eltern hatten es wohl ausgesetzt.

Es lag in einem Weidenkörbchen,

was in der Dühnung des Baches immer lustig hin und her wipperte.

Ich bückte mich, legte Zepter und Reichsapsel … Reichsapsel seiseite und

machte mir sogar ein bisschen den Hermelin schmutzig, als ich mit meiner Hand

vorfuhr, das kleine, zwar gestreifte, aber sehr niedliche Kätzchen hoch nahm.

Und es machte so ein kleines Fauch-Miau-Gehähe, mir wurde warm um’s Herz.

Mein Herz weitete sich zu einem saftigen Steak

Es hatte ein Schildchen um den Hals, es war sein Name: Orang-Utang-Klaus.

Das ist doch kein Name für 'ne Katze!

Ja sind wir doch mal ehrlich,

das ist doch die Situation hier!

Ich riss das Schildchen ab und zerknüllte es

in äh vier Teile.

Ich nannte die Katze anders, ich gab ihr einen Katzennamen.

Und zwar Telefonmann!

Und es begab sich aber, dass ich das Kätzchen aufnahm in meinen Haushalt.

Ich brachte ihm Schuhputzen bei, indem ich es vor der Haustür festnagelte und

meine Schuhe dran abstreite.

Die Farbe gefiel mir nicht, ich lackierte es um,

mit einer Lösung.

Und das schien dem Kätzchen nicht gutzutun, leider ist es so

verschieden

Ich hatte ein etwas schlechtes Gewissen, was jetzt aber wieder gut ist,

denn ich habe ein Lied geschrieben für diese kleine, süße Katze, für die Katze.

Und ich habe ihm auch ein Mausoleum bauen lassen, das würde ich für einen

Menschen niemals tun, Peter

Мені де түрткі болған шағын оқиғаны айтқым келеді...

шағын оперетта жазу.

Бұл кішкентайға арналған сакральды оперетта

Кішкентай жануар, бұл мысық еді

Бұл былай болды: мен өз бөлмемде отырып, машинкамен тердім.

(Досым сол жаққа келіп, бұрышта тұр, иә.) Және жазды

докторлық диссертация шығар, мен қазір оның гинеколия екенін білмеймін...

Гинекология немесе француз болды

Сыртта жел ысқырды... оның әні, оның мәңгі ескі әні.

Ал бұлттар Каспардың суретінде аспанды сәл күңгірттендірген

Мен өзім салған Дэвид Фридрих түпнұсқа болды.

Суретте Парсы мен Микки Маустың отары шықты

Мен бөлмемдегі шұжық шкафынан шұжық сатып алған едім

тұр.

Бұл өте дәмді болды.

Оның дәмі де сол сияқты жақсы болды

Мен бір күн бұрын жегенім, таңның артқы жағындағыларды білесің

пижамалар жатты.

Ал мен тұрсам, ол алға-артқа тербеліп жатты.

Қандай шұжық, қандай сорақы

Кенет мен сырттан әлдебір сықырлаған дыбысты естідім.

Өкініштісі

көмек сұрау.

Жазбаша емес, дұрыс.

Мен сол кезде бұл не деп ойладым

бұл не, бұл не, Хельге, бұл не?

қайта естідім

бақытсыз шабу немесе шабу.

Бұл кішкентай жануардан болуы керек немесе

кішкентай адамнан шыққан.

Мен нақты білмедім.

Мен не істеуім керек

істеу?

Мен жатқан диван мен газеттен көтерілдім

журналдарды парақтап, екіншісіне үлкен қадамдармен жүгірді

шұжық стендінің жанынан (сатушы ас үйдегі орындықта отырды,

сәл ұйықтады), жоғарғы қабаттан жүгіріп өтті, сырғанап кетті

ағаш баспалдақтармен төмен, дәліз арқылы, мүсіндердің жанынан,

дүкендерді жыртып, басты порталдан секіріп, кеңінен секіріп өтті

Мәрмәр баспалдақтар, содан кейін асығыс қадамдармен бағбандардың үстінен өтті

жақсы ілмек, балғын қиыршық тас және ақымақтықпен Феррариде Эрминмен бірге қалдым.

ілулі тұрған бұл менің жүргізушім тұрғызған.

Мен қайтадан өзімді көтердім

көтерілді, екі айналымды алды да, жүгірді.

Тағы құлап қалды!

Бұл жолы туралы

менің үшкір аяқ киімімнен алтын бобль шықты және бұл процесте ұшты сындырды

тәж

Мен қатты соққыға жығылдым да, лабиринтке құладым,

Оны бағбандар менің көңіл көтеруім үшін отырғызды.

ішіне жүгірдім

Алды-артқа айналдыр, мен шығуды білмедім!

Не істеуім керек?

Иық пышақтарды айқастырып тұрып, мен оларды ұрып-соққан қошқардай қағып өттім

ол жай ғана шашыраған қорапты хеджирлеу

Содан кейін мангр орманы арқылы бірнеше жүз метр, гибискус гүлдері арқылы

арқылы, Маргаретпен шағын шалғынды кесіп өтіп, онда арбалар мен Уре

өмір сүремін, мен оны өсіремін.

Содан кейін еңіспен төмен түсіп, мен оны көрдім

алыста, кішкентай менің жеке ағыным жарқырайды, шу қайда

мұнда кел иә

Мен иығымнан шапшаң қарадым, менің мүлкімді кішкентай көрдім

көкжиектегі нүкте және ақырында кішкентай иридесцентте болды,

Күміс қағаздай жарқыраған көгілдір сұр ағын күн астында келді.

Сонда мен Хельге кімнің телефон соққанын көрдім

Ол жүннен жасалған кішкентай шар, кішкентай мысық еді.

Кішкентай, тәтті, сүйкімді, сүйкімді мысық.

Иірілген жіп өлшемі, a

жіп шары және жіп шарының пішіні болды.

Бұл иірілген жіп тез шақырылды

әрқашан шабу немесе тыңшылық.

Ол әлі дұрыс сөйлей алмады,

әлі кішкентай еді!

Оның қолында «менің алғашқы май сапарым» деп жазылған мектеп конусы болды.

Оның ата-анасы оны тоқтатқан болуы керек.

Өрілген себетке жатты,

бұл өзеннің толқынында әрқашан алға-артқа көңілді серпілтіп тұратын.

Мен еңкейіп, таяқ пен шарды бір жаққа қойдым... шарды шетке қойдым және

тіпті қолымды қолданғанда ермин аздап ластанған

Кішкентай, жолақты, бірақ өте сүйкімді котятты айдап, көтеріп алды.

Және бұл аздап ысқырды-мияу-у, менің жүрегім жылыды.

Менің жүрегім шырынды стейкке айналды

Оның мойнында белгі бар еді, бұл оның аты: Оранг-Утанг-Клаус.

Бұл мысықтың аты емес!

Иә, шынын айтайық,

міне жағдай осылай!

Жапсырманы жұлып алып, мыжып алдым

төрт бөлікте.

Мен мысықты басқаша атадым, мысықтың атын қойдым.

Атап айтқанда, телефон адам!

Мен котенканы өз үйіме алып кеттім.

Мен оған аяқ киімді есікке шегелеп, жылтыратуды үйреттім және

менің аяқ киімімді шеш.

Түсі ұнамады, қайта боядым

ерітіндісімен.

Бұл котенкаға жақсылық әкелмеген сияқты, өкінішке орай

әртүрлі

Менің ар-ұжданым аздап ауырды, бірақ бұл енді жақсы

Өйткені мен сол тәтті мысыққа, мысыққа арнап ән жаздым.

Менің де оған кесене тұрғызған болатынмын, соны бір кісіге жасайтын едім

Адамдар ешқашан жасамайды, Питер