По улице моей который год - Город 312

По улице моей который год

звучат шаги — мои друзья уходят.

Друзей моих медлительный уход

той темноте за окнами угоден.

Запущены моих друзей дела,

нет в их домах ни музыки, ни пенья,

и лишь, как прежде, девочки Дега

голубенькие оправляют перья.

Ну что ж, ну что ж, да не разбудит страх

вас, беззащитных, среди этой ночи.

К предательству таинственная страсть,

друзья мои, туманит ваши очи.

О одиночество, как твой характер крут!

Посверкивая циркулем железным,

как холодно ты замыкаешь круг,

не внемля увереньям бесполезным.

Так призови меня и награди!

Твой баловень, обласканный тобою,

утешусь, прислонясь к твоей груди,

умоюсь твоей стужей голубою.

Дай стать на цыпочки в твоем лесу,

на том конце замедленного жеста

найти листву, и поднести к лицу,

и ощутить сиротство, как блаженство.

Даруй мне тишь твоих библиотек,

твоих концертов строгие мотивы,

и — мудрая — я позабуду тех,

кто умерли или доселе живы.

И я познаю мудрость и печаль,

свой тайный смысл доверят мне предметы.

Природа, прислонясь к моим плечам,

объявит свои детские секреты.

И вот тогда — из слез, из темноты,

из бедного невежества былого

друзей моих прекрасные черты

появятся и растворятся снова.

Менің көшемнің бойында қай жылы

аяқ дыбыстары естіледі - достарым кетіп бара жатыр.

Менің достарым баяу кетеді

Терезе сыртындағы қараңғылық ұнайды.

Достарымның істерін жүргізіп,

олардың үйлерінде ән де, музыка да жоқ,

және тек бұрынғыдай, Дегас қыздары

көгершіндер қауырсындарын түзетеді.

Жарайды, жарайды, қорқыныш оянбасын

сен, қорғансыз, осы түннің ортасында.

Сатқындыққа жұмбақ құмарлық,

достарым, көздеріңді бұлдыратады.

О, жалғыздық, сенің мінезің қандай керемет!

Темір компаспен жыпылықтап,

Сіз шеңберді қаншалықты суық жабасыз,

пайдасыз кепілдіктерді тыңдамау.

Сондықтан маған қоңырау шалып, мені марапаттаңыз!

Еркелеткен қымбаттым,

Кеудеңе сүйеніп өзімді жұбатамын,

Мен сенің көк суығыңмен жуынамын.

Маған сенің орманыңда аяқтың ұшымен тұруға рұқсат ет

баяу қимылдың екінші жағында

Жапырақтарды тауып, бетіңізге апарыңыз,

және жетімдікті бақыт ретінде сезіну.

Маған кітапханаларыңыздың тыныштығын беріңіз,

Сіздің концерттеріңіз қатаң мотивтер,

және - дана - мен оларды ұмытамын

өлген немесе әлі тірі.

Мен даналық пен қайғыны білемін,

заттар маған өзінің құпия мағынасын сеніп тапсырады.

Табиғат, иығыма сүйеніп,

өзінің балалық шақтағы құпияларын жариялайды.

Содан кейін - көз жасынан, қараңғылықтан,

өткеннің бейшара надандығынан

менің достарым әдемі ерекшеліктері

пайда болады және қайтадан ериді.