Les fiancées sont froides - Glaciation

Un Soleil Noir

Et un gouffre infini

L’horreur en étendard

Pour assiéger la nuit

Ni martyr, ni damné

Wanderer en tenue d’apparat

Contemplant le fané

Le temps d’un atone triumvirat

Sur les falaises de marbre

C’est la crasse des années

Portant le ciel et les armes

Jusqu’aux âmes des ainés

A mon cœur t’aboucher, a la nuit décrochée du ciel

Aux ténèbres remâchant les ténèbres, à la mort…

Ni tristesse, ni colère, mais l’ennui

Un cor, cuivre d’or triste, y crache pour lui son fiel

Aux jours noirs abolis, pas prêts de naître encore…

Ni la vie, ni la mort, mais la nuit

Debout au milieu des ruines

Loin du soleil des héroines

Quand il y avait encore une abscisse

Et un reflet, un contraire, six-cent-soixante-six

Pour la noce il ny a plus ni chant ni repas

Le temps a passé des délicieux ébats

Le galop évanoui au son des fusillades

Car les choses mortes ne recommencent pas

Elles s’oublient, se redressent mais plus bas…

Et plus bas encore, un matin se lèvent froides

C’est un festin tragique où les cavaliers reposent

Junkers échevelés en bris de porcelaine

Un tableau de Bosch mêlé de Hölderlin

Soudards ivres et tristes — la hache moins la rose

Dansent débiles et tristes, épuisent leur haleine

Agitant sous la nuit des bouts de crinoline…

Et au bal valsent les destriers morts

Les fiancées fanées devant les corps d’enfants

Leurs yeux fixes, en pendule arreté, les scrutent

Car s’est éteint d’un trait l'ère de la fin' amor

Et les charmes sucrés des amours triomphants

D’un trait éclair encore ont fait place nette au rut

(spoken words of an interview of Marguerite Duras, talking about the year 2000

in 1985)

Aux orages d’acier, à la gloire, répondent le vide

Et le front de fracas déserté pleure le sang des hommes

Il n’y a plus rien, rien d’autre que ta face livide

Et le bruit blanc des frigides pour unique médium

Au-delà du désert, un autre hideux néant

Qui par tes mains délétères affleure partout, béant

A mon coeur t’aboucher, à la nuit décrochée du ciel

Aux ténèbres remâchant les ténèbres, à la mort…

Ma main blanche est posée, cadavre lune d’Umbriel

Sur ton sein crevé et pale comme un remord

A mon coeur t’aboucher, à la nuit décrochée du ciel

Aux ténèbres remâchant les ténèbres, à la mort…

Ni tristesse, ni colère, mais l’ennui

Ni la vie, ni la mort, mais la nuit

Қара күн

Және шексіз шыңырау

Қорқынышты стандарт

Түнді қоршау үшін

Не шейіт, не қарғыс

Толық көйлектегі саяхатшы

Өшіп кеткенді елестету

Баяу триумвираттың уақыты

Мәрмәр жартастарда

Бұл жылдардың ластығы

Аспан мен қолды көтеріп

Үлкендердің рухына

Кездесесің жүрегіме, Аспаннан ілінді түнге

Қараңғылықты шайнайтын қараңғылыққа, өлімге...

Қайғы да, ашу да емес, жалығу

Мүйіз, мұңды алтын мыс, ол үшін өтін түкіріп жатыр

Қараңғы күндер өтті, әлі тууға дайын емес...

Өмір де, өлім де емес, түн

Қирағандардың арасында тұрған

Батыр күннен алыс

Әлі шығыс болған кезде

Ал рефлексия, керісінше, алты жүз алпыс алты

Тойға ән де, ас та жоқ

Уақыт өте дәмді қызықтар өтті

Жүгіру мылтық даусынан өтті

Өйткені өлі заттар қайта басталмайды

Олар бір-бірін ұмытады, көтеріледі, бірақ төмендейді ...

Ал төменірек, бір күні таңертең салқын ояныңыз

Бұл салт аттылар жатқан қайғылы той

Джункерлер сынған фарфорда шашылып жатыр

Боштың Холдерлинмен араласқан картинасы

Мас және қайғылы содырлар - балта минус раушан

Мылқау және мұңды билеу, олардың тыныс алуы

Түн астында кринолиннің ұшқындары...

Ал балда өлі аттар вальс билейді

Келіндер балалардың денесінің алдында қурап қалды

Олардың қозғалмайтын көздері, тоқтаған маятник сияқты, оларды мұқият тексереді

Ақырзаман дәуірі үшін ғашықтық өтті

Және жеңіске жеткен махаббаттың тәтті сүйкімділігі

Жарқ еткенде қайтадан жолды ашты

(2000 жыл туралы айтатын Маргерит Дюрастың сұхбатының сөздері

1985 жылы)

Болат дауылдары, даңқ, босқа жауап береді

Ал қаңырап қалған қасқа ерлердің қаны жылайды

Ештеңе де қалмады, сенің сұсты жүзіңнен басқа ештеңе жоқ

Ал фригидтердің ақ шуы жалғыз орта үшін

Шөлдің арғы жағында тағы бір сұмдық жоқтық

Бұл сіздің зиянды қолыңызбен барлық жерде бетін ашады

Кездесесің жүрегіме, Аспаннан ілінді түнге

Қараңғылықты шайнайтын қараңғылыққа, өлімге...

Ақ қолым төмен, Үмбірейдің өлі ай

Өкініш сияқты сынған және бозарған кеудеңізде

Кездесесің жүрегіме, Аспаннан ілінді түнге

Қараңғылықты шайнайтын қараңғылыққа, өлімге...

Қайғы да, ашу да емес, жалығу

Өмір де, өлім де емес, түн