Et puis le soufre - Glaciation

Le voici, l’ange malade qui lentement s’abime

Des cieux où il est né aux gouffres anonymes

Il traine sa carcasse, que fatigue son áge

En révant en secret aux ors et au carnage

Il regrette parfois le confort des fosses

Quand il glisse dans l’onde, sous l'æil de Cronos

Qu’il embrasse au milieu des démons et des porcs

Des damnés, et des monstres, qui calcinent l’Athanor

Son nom est sans jamais, ni toujours, ni mesure

Il marque sur son front l’opposé de l’Azur

Et dessine le plan des géographies grises

Oú acharnent ses pairs, dans des plaines sordides

Tout entières replies d’aberrants hybrides

Vingt mille pieds sous la glace et la banquise

Car sans demain est le silence des gouffres

Insondables abimes, au furieux appétit

Qui digérent, narquois, en leur ventre ravi

Larmes acides, la bile, et puis le soufre

Міне, ол ауру періште баяу сөніп бара жатыр

Туған аспаннан атсыз шыңырауларға

Жасы шаршап, ұшасын сүйреп келеді

Алтын мен қырғынды жасырын армандаған

Ол кейде шұңқырлардың жайлылығын сағынады

Ол толқында, Кронустың көзінің астында сырғып кеткенде

Жындар мен шошқалардың ортасында сүйсінсін

Атанорды күйдіретін қарғыс атқандар мен құбыжықтардан

Оның есімі ешқашан, әрқашан және өлшемсіз

Ол маңдайына Лазурге қарама-қарсы белгіні қояды

Және сұр географиялық картаны сызыңыз

Құрдастары тынымсыз, сорлы жазықтарда

Толығымен гибридті ауытқулармен толтырылған

Мұздың астында жиырма мың фут және мұзды жинаңыз

Өйткені ертеңсіз шыңыраулардың тыныштығы

Ашылмаған тұңғиықтар, аштық

Кім, ренжіген, қуанған қарында қорытады

Қышқыл жас, өт, содан кейін күкірт