Astray in Eternal Night - Evoken

Woeful wraith, obscured in veils of stalking night

Once again, reliving the final fragments of a bygone dream

Too long, you have languished in this desolate place

Perdition of your soul, suffer now forevermore

With a glance that turned my heart — blood to frost

She descended each stair with unearthly grace

The dust-ridden scent of abandoned tombs, like perfume

Awakened by an unrevealed longing, perhaps to live again

Free from the pains of mortality, the vast unknown

The frail dreams of life buried deep beneath the confinements of earth

Sleep again, restless Eidolon

Return to non-existence, tranquillity in the silence of coffins

Your eyes of misted glass

Mesmerise and who but I drawn forward

Lost in a reverie of tears

With a voice long forsaken

A promise of eternal bliss was spoken

Turning away from that aura of coldest intent

For I saw nothingness: A blackest chasm of despair

And yet I still covet thee

Түннің перделерінде жасырылған қасірет

Тағы бір рет, айнала арманың соңғы фрагменттерінен құтылу

Сіз бұл қаңырап бос жатқан жерде тым көп болдыңыз

Жаның жоқ, енді мәңгілік азап шегесің

Жүрегім айналған бір көзқараспен — қан аязға  айнады

Ол әр баспалдақпен ерекше ілтипатпен түсті

Иіссу сияқты тасталған бейіттердің шаң басқан иісі

Ашылмаған сағыныштан  оянған, мүмкін қайта өмір сүру

Өлім азабынан азат, беймәлім

Өмір туралы әлсіз армандар жердің тұйықтарының астында терең көмілген

Қайтадан ұйықта, мазасыз Эйдолон

Қайта болмаушылыққа , табыттар тыныш тыныштығы  бейбіт бол

Тұманды әйнек көздерің

Mesmerise және меннен басқа кім алдыға тартты

Көз жасына адасқан

Көптен бері ұмытылған дауыспен

Мәңгілік бақыт туралы уәде айтылды

Ең суық ниеттің аурасынан бас тарту

Өйткені мен ештеңені көрдім: Үмітсіздіктің ең қара тұңғиығы

Сонда да  мен сені аңсаймын