A Caress of the Void - Evoken

The moaning comes from upstairs

I hear them, as if

Upon the threshold of awakening

Ebony tides sweep me away again

Not waving, but drowning

Skyward glance through eyes sinking beneath the surface

Spiraling through indistinct memories

Meanings lost in the primal depths

A caress of the void: the scream falls still

Reality null — The landscape dissolves

Abysmal galleries of depthless gray

Realm of decaying logic

The moaning has turned to screams

Whilst somewhere beyond, a voice drones the mad narrative

Of souls astray — reliving their mortal pains

Silhouettes writhing in murky air

Until a familiar voice whispered into my ear

One word was all that was spoken

Shattering the mirror of this fleeting oblivion

Into a thousand shards of broken light

Үстіңгі қабаттан ыңырсыған дауыс шығады

Мен оларды естимін

Ояну табалдырығында

Қара ағаш толқындары мені тағы да алып кетті

Қол бұлғамай, батып бара жатыр

Жер астына батып бара жатқан көздер арқылы аспанға қарау

Айқын емес естеліктер арқылы спираль

Бастапқы тереңдікте жоғалған мағыналар

Бос жерді сипау: айқай тоқтады

Reality null — пейзаж жойылады

Терең сұр түстің тұңғиық галереялары

Шіріген логика саласы

Еңілеу айғайға айналды

Ары қарай бір жерде дауыс ессіз әңгімені жібереді

Адасып жүрген жандардың — олардың өлімдік азаптарын қайталау

Бұлыңғыр ауада бұралған силуэттер

Таныс дауыс құлағыма сыбырлағанша

Айтылғанның бәрі бір ауыз сөз болды

Бұл өткінші ұмытудың айнасын бұзу

Мыңдаған сынған жарыққа