Ode To Solitude - Estatic Fear

Wandering restless through the hillside on a cold December day, my solitary

journey guided only by the pilgrims high in the sky.

Fog invades the lands blocking the last rays of the dying sun and a veil of mist and serenity gracefully covers the night.

The shadowy trees of the forest, once imbued with beauty and life now twisted

and eternally frozen by a shroud of snow and ice.

As the glow of the dawning sun vanishes in the witherd sky my eyes wander up through the whispering winds and watch the glare of the stars dilute.

Exposed to the frost of the icy winds my bittered soul still rejoys.

As the howl of the wind enchants me more than the sweetest sounding human voice.

Freed from mens insanity I feel my grief stricken heart still burn bracing my soul through night’s loneliness I sence a glimpse of shelter return.

Burdend with the insight of my loneliness I continue my journey through this

night.

Passed have the times when the glimmer of hope filled my heart with gentle

delight.

All the years that the currents of fortune have planted the seeds of my grief

my eyes have been fooled by the masks of joy, my desperate hopes deceived.

So let us now gather the harvest of the past solitary days.

And bath our peace craving eyes in sin’s magnificent grace.

The night shall pass and a cold morning breeze shall obscure the traces of my pittyful existence.

For not a stone shall mark the place where silence embraced me and guided my cheerful soul into the charm of everlasting solitude.

Желтоқсанның салқын күнінде тау баурайында мазасыз кезіп жүрмін, менің жалғызым

сапарды тек аспандағы қажылар басқарады.

Өліп бара жатқан күннің соңғы сәулелерін жауып тұрған жерлерді тұман басып, түнді тұман мен тыныштық жабады.

Бір кездері сұлулық пен өмірге толы орманның көлеңкелі ағаштары қазір бұралған

қар мен мұздың жамылғысында мәңгілік мұздатылған.

Таң атқан күннің нұры солған аспанда жоғалып бара жатқанда, менің көзім сыбырлаған желдер арқылы қозғалады және жұлдыздардың жарқырауын бақылайды.

Мұзды желдің аязына ұшыраған, менің жан-тәнім қатты қуанады.

Желдің айқайы мені адамның ең тәтті дауысынан көбірек таң қалдырады.

Еркектердің ессіздігінен құтылып, қайғы-қасіретке толы жүрегім әлі күнге дейін жанып жатқанын сеземін, түнгі жалғыздықта жанымды нығайтып, баспананың қайтып келетінін сеземін.

Жалғыздығымды түсініп, мен осы арқылы саяхатымды жалғастырамын

түн.

Үміт нұры жүрегімді мейірімге толтырған кездер өтті

ләззат.

Бақыт ағымдары менің мұңымның дәнін сепкен жылдар

менің көздерімді қуаныш бетперделері аланды                  Үміт алданды     

Енді бізде өткен жалғыз күндердің егін жинайық.

Біздің тыныштықты қалайтын көздерімізді күнәнің керемет рақымына жуыңыз.

Түн өтіп, таңғы салқын самал менің аянышты өмірімнің іздерін жасырады.

Тыныштық мені құшақтап, көңілді жанымды мәңгілік жалғыздықтың сүйкімділігіне бағыттаған жерді бірде-бір тас белгілемейді.