Somnium Obmutum - Estatic Fear

Aumquam orem dulcem obliviscor de ea somniare non cassavi.

Sed quod pulchrior et desiderandios illa somnia sunt ea major tristia mea cum

expergiscor.

Tamen desiderio noctes illam dulces sed dolorosas, ut regno somnii amorem meum

osculis teneris tegere et suun capillium aureum permulcere.

Conamen meae mentis spem tepirire interiret per scientia oprimeta.

Devoratus per somnium obmutitum, lugen plenus desiderio.

As the lorn nightingales' melodious pain, dies away through the

dusk-impregnated air a sweet, forgiving silence, delivers me from daily despair.

Dreams of sweetest emotion touch my heart and smother my daily surpresses cries,

while a vision of beauty, pure and dear inspires me with a glimpse of paradise.

Wandering like a vagabund, expelled from the joys of men.

Barred from the

pleasure of company I solitary roam the night.

How should I ever summon my courage, when the bitter gale of failure dominates

my heart.

How should I ever enjoy the glare of the morning, when with the

fading of the shadows shelter departs.

As the moon kisses the sea and casts it’s glitter on the water and majestically

silence engulfes the lands, a dream woven of bitterness, joy and desire

stealthfully embraces my solitary heart.

Horis lucis simplex

crescere, et somniator.

Repudiatur nam sensus

ab simplice redeor.

Through scies of charming beauty, up to the stars devine, my mind lifts up

enchanted, casts of all earthly chains.

Subdued by nights sensation,

engulfed by sweet temptation I kiss the seals of slumber and let my spirit

dream.

Doubtful thoughts pull back my heart.

The flame of delight chases to burn.

For every smile shall wither, the hopeful laughter fade, the cup of joys

illusions bashed from the craving lips.

And as all hopes are shattered,

the last of passions scattered, the gale of bitter failure is all that shall

remain.

Cursed by my creator and the spark of existence, so unvoluntary bestowed.

Come forth spirits of my solitary past, emotions of havok and destruction be

unleashed.

I wonder if I ever could regain the virtues I have cast off long ago.

I wonder if my eyes will ever catch a token of the sympathy I still crave.

And all emotion of my former days dilute.

For I shall learn how to live with

the truth.

Soon I shall strip off the boundaries of hope.

For a caring soul.

Der fluchtig Vergnugungen mude, der Tag voller qualvollem frust.

Wann mag der einst wohlvertraut friede, endlich wieder erfullen die Brust.

Und als der guldnen Sterne Glanz verging und des

Morgens Rot am Himmel hing da ward des Nachtens Freud und Bluck zerstoben ein

neuer jamervoller Tag erhoben.

Wohin verflogen der Stunden Zeit wohin des Nachts verhullnd Barmherzigkeit.

So flieht mein Sinn dem Bimmel bleich in Trubsinn schwer an Kummer reich.

Aumquam orem dulcem obliviscor de ea somniare non cassavi.

Sed quod pulchrior et desiderandios illa somnia sunt ea major tristia mea cum

Expergiscor.

Tamen desiderio noctes illam dulces sed dolorosas, ut regno somnii amorem meum

osculis teneris tegere et suun capillium aureum permulcere.

Ғылыми зерттеулерге сәйкес ішкі температураның жоғарылауы.

Devoratus per somnium obmutitum, lugen plenus desiderio.

Бұлбұлдардың әуезді дерті өшеді

Ымыртқа сіңген ауа тәтті, кешірімді тыныштық, мені күнделікті үмітсіздіктен құтқарады.

Ең тәтті сезімнің армандары жүрегімді қозғап, күн сайынғы жылауымды тұншықтырады,

сұлулық, таза және қымбаттылық туралы көзқарас мені жұмақтың бір көрінісімен шабыттандырады.

Қаңғыбас сияқты қаңғып, ерлердің қуанышынан қуылған.

тыйым салынған

компанияның рахаты Мен түнде жалғыз жүремін.

Сәтсіздіктің ащы дауылы үстемдік еткенде, мен батылдығымды қалай шақыруым керек?

менің жүрегім.

Таңертеңгілік нұрдан қалай ләззат аламын?

 көлеңкелердің сөнуі баспанасы кетеді.

Ай теңізді сүйіп, суға жарқырап жарқырап                    

тыныштық жерлерді, ащы, қуаныш пен тілектен тоқылған арман

менің жалғыз жүрегімді жасырып құшақтайды.

Қарапайым Horis Lucis

crescere, et somniator.

Repudiatur nam sensus

ab simplece redeor.

Керемет сұлулық ғылымдары арқылы, жұлдыздар жарқырағанша, менің ойым көтеріледі

сиқырлы, жердегі барлық тізбектердің құймалары.

Түнгі сезімге бағынған,

Тәтті азғыруға        ұйқы  мөрлерін   сүй             рух                             |

Арман.

Күмәнді ойлар жүрегімді  келеді.

Ләззат алауы жану үшін қуады.

Өйткені әрбір күлкі сөнеді, үміттенген күлкі сөнеді, қуаныш  тостаған

аңсаған еріндерінен елестер шықты.

Барлық үміттер үзілгенде,

құмарлықтардың соңғы шашыраңқы, ащы сәтсіздіктің дауылы болмақ

қалу.

Жаратушымның қарғысы  және болмыстың ұшқыны сонша еріксіз  берілген.

Менің жалғыз өткенімнің рухтары шығып кел, жарқын    және жаратылыс эмоциялары болсын

шығарды.

Мен бұрын-соңды қалдырған қасиеттерін қалпына келтіре алсам деп ойлаймын.

Менің көзім әлі күнге дейін аңсаған жанашырлықтың белгісін байқай ма деп ойлаймын.

Бұрынғы күндерімнің барлық сезімім сәуле берді.

Өйткені мен қалай өмір сүруді үйренемін

шыны.

Жақында мен үміттің шекарасын жоямын.

Қамқор жан үшін.

Der fluchtig Vergnugungen mude, дер Tag voller qualvollem frust.

Wann mag der einst wohlvertraut friede, endlich wieder erfullen die Brust.

Und als der guldnen Sterne Glanz verging und des

Morgens Rot am Himmel hing da ward des Nachtens Freud және Bluck zerstoben ein

neuer jamervoller Tag erhoben.

Wohin verflogen der Stunden Zeit wohin des Nachts verhullnd Barmherzigkeit.

Сондықтан Trubsinn schwer and Kummer рейхіндегі Sinn dem Bimmel bleich flieht mein.