Frostbite - Erra

Frostbit fingers.

Frostbit fingertips caress the razor’s edge.

Cold ideals implanting themselves inside my head.

Inadvertent gestures given effortlessly by my limbs.

Complacency of warmth never sets in.

This is an endless winter.

One where the air gets thinner.

A proclamation to the clement seasons.

War without a rhyme or reason.

Turmoil is elemental and so simplistic a feature.

Though personal and integral, I cannot bear to brace this creature.

Brace this creature.

This creature.

It’s becoming deeper.

This feeling urges my cliffs steeper.

Stepping closer to see the fall.

Negligence consumes my all.

Have I let go?

Have I let go of what I am?

I stand here with unclenched hands.

Retreating into my own.

Enduring this all alone.

I scream to remember passion.

Unheard emotions in breathtaking fashion.

Frostbit fingers.

Frostbit fingertips caress the razor’s edge.

Cold ideals implanting themselves inside my head.

We are all the same;

unique and indifferent.

Living as if this cryptic fever is isolated, but it isn’t.

Have I let go of what I am?

I stand here with unclenched hands.

Retreating into my own.

Enduring this all alone.

All alone.

Have I let go of what I am?

Of what I am?

Аяз саусақтары.

Аяз саусақ ұштары ұстараның шетін сипады.

Суық идеалдар менің басыма еніп жатыр.

Қол-аяғымның байқаусыз                                                                                                                                                                                                                                                                                     |

Жылылыққа тоқмейілсу ешқашан орын алмайды.

Бұл шексіз қыс.

Ауа жұқаратын жердің бірі.

Жыл мезгіліне жарнама.

Ешбір рифмасыз немесе себепсіз соғыс.

Дүрбелең элементті            қасиет 

Жеке және біртұтас болғанымен, мен бұл жаратылыспен күресуге шыдай алмаймын.

Мына тіршілік иесін ұстаңыз.

Бұл жаратылыс.

Ол тереңдеп барады.

Бұл сезім менің жартастарымды тік етіп жібереді.

Күзді көру үшін жақындау.

Салақтық барымды жейді.

Мен жібердім бе?

Мен өзімнің кім екенімді жібердім бе?

Мен бұл жерде қолдарым бос тұр.

Өзіме шегіну.

Осының бәріне жалғыз шыдау.

Мен құмарлық есіме айқайлаймын.

Тыныс алатын сәндегі естімеген эмоциялар.

Аяз саусақтары.

Аяз саусақ ұштары ұстараның шетін сипады.

Суық идеалдар менің басыма еніп жатыр.

Біз бәріміз бірдейміз;

бірегей және бей-жай.

Бұл құпия безгегі оқшауланған сияқты өмір сүріңіз, бірақ олай емес.

Мен өзімнің кім екенімді жібердім бе?

Мен бұл жерде қолдарым бос тұр.

Өзіме шегіну.

Осының бәріне жалғыз шыдау.

Жалғыз.

Мен өзімнің кім екенімді жібердім бе?

Мен қандаймын?