Die Weide Und Der Fluß - Equilibrium

Grün und still so lag die Heide,

Uferböschung, alte Weide.

Bog sich tief nun Jahr um Jahr,

Zu stillen Wassern, kalt und klar.

Wo da tief in Grundes Dunkel,

Großer Augen Wehmuts Funkeln.

Schimmert hoch nun Jahr um Jahr,

Auf graues, langes Weidenhaar.

Weide, alte Weide!

Herbst zog ein in grüne Heiden.

Klamm die Böhe, Blättertreiben.

Kurz ward bald das Licht der Tage,

'Zählt bis heut der Weide Sage.

Unbeirrt doch waren beide,

Stumm die Blicke, Trauerweide.

Nie zu fassen ihre Bürde,

Nie zu brechen einer Würde.

Weide, Trauerweide!

Hörst du das Lärmen in den Tiefen der Heide?

Das Brechen, das Reißen, Verbrennen der Zweige.

Die Äxte, sie hacken, das Holz es zersplittert.

Die Donner, sie grollen ihr tiefstes Gewitter!

Das Wasser, es schäumet, gepeitscht sind die Wogen,

Hilflos, so starrt sie und sieht auf das Morden.

Geschlagen von Trauer das Funkeln erkaltet,

Getragen von Wagen die Weide entgleitet…

Winter wars, nach vielen Jahren,

Kam ein Boot herangefahren.

Friedlich zog der hölzern Kahn,

Am Ufer seine Bahn.

Dunkel schoss aus tiefen Ranken,

Eingedenkt der grauen Planken,

Brach sie Kiel, es sank der Bug,

Das Wasser hart ans Schilfrohr schlug.

Und so schlang sie und so zwang sie und so zog sie sie herab.

Und so schlang sie und so zwang sie alle in ihr kaltes Grab.

Green and silent lays the moorland

Bank slope, old willow

Bowing down now year by year

To silent waters, cold an clear

Where deep in the ground

The sparkling melancholy of great eyes

Stares up year by year

Onto long, grey willo-whair

Willow, old willow!

Autumn falls onto green moorland

Clammy gusts, leaves dance

The light of the days has become short

Tells till today the tale of the willow

But both were determined

Silent views, willow of sorrow

Unbearable burden

No one’d dear to break

Willow, sorrow-willow!

Can you hear the noise from the moreland?

The breaking, the tearing, the burning of branches

The axes hack, wood crashes

Thunders growl their deepest growl!

The water seethes, punished waves,

Helpless she stares, sees up to the murder

Beaten by sorrow the sparkles fade

Carried by wagons the willow fades

It was winter after many years

A boat came on the water

Peaceful drove the wooden boat

On the bank slope

Darkness rised from the ground

Keeping in mind the grey wood

She broke the keel, the bow sank

The water shaked the reed

And so she gorged and so she forced and so she pulled them down

And so she gorged and so she forced all into their cold graves

Шөп жасыл және тыныш жатты,

Жағалау, ескі жайылым.

Жылдан жылға тағзым етті,

Тыныш, салқын және мөлдір суларға.

Қараңғы жерде,

Мұңды ұшқынның үлкен көздері.

Жылдан-жылға жарқырайды,

Сұр, ұзын тал шаштарында.

Тал, кәрі тал!

Күз жасыл алқаптарға көшті.

Қарғыс атсын екпінді желдер, дауылпаз жапырақтар.

Көп ұзамай жарық күн қысқарды,

«Тал туралы аңыз күні бүгінге дейін есептеліп келеді.

Екеуі де шыдамаған

Тыныштық түрді, жылап тұрған тал.

оның ауыртпалығын ешқашан көтермейді,

Ешқашан абыройды бұзбау.

тал, жылаған тал!

Тау түбіндегі шуды естисіз бе?

Бұтақтардың сынуы, жыртылуы, жануы.

Балталар, олар кеседі, ағашты жарады.

Найзағайлар, олар өздерінің ең терең найзағайын соғады!

Су көбіктенеді, толқындар ұшады,

Дәрменсіз ол кісі өлтіруге қадала қарап тұрады.

Мұңды соғып, ұшқын суытады,

Вагондармен тасып, тал тайып кетеді...

Көп жылдардан кейін қыс болды,

Бір қайық келе жатты.

Ағаш қайық тыныш тартылды,

Оның жағадағы бағыты.

Терең тарамдардан қара атылған,

Сұр тақтайларды еске алып,

Оның киль сынды, садақ батып кетті,

Су қамысқа қатты тиді.

Сөйтіп, ол итеріп, қысып, оларды төмен түсірді.

Сөйтіп, ол оларды жеп қойды да, олардың барлығын өзінің салқын қабіріне кіргізді.

Жап-жасыл және тыныш дала

Жағалау баурай, кәрі тал

Жылдан жылға тағзым

Тыныш суға, салқынға дейін

Жердің терең жерінде

Керемет көздердің жарқыраған меланхолиясы

Жылдан жылға қарайды

Ұзын, сұр талдың жүніне

Тал, кәрі тал!

Күз жасыл алқапқа түседі

Ылғалды желдер, жапырақтар билейді

Күндердің нұры қысқа болды

Бүгінге дейін талдың ертегісін айтады

Бірақ екеуі де шешімді болды

Үнсіз көзқарастар, мұң талдары

Төзгісіз ауыртпалық

Ешкім сындырғысы келмейді

Тал, мұң тал!

Морлендтен шыққан шуды ести аласыз ба?

Бұтақтардың сынуы, жыртылуы, жануы

Балталар шағылысып, ағаш құлады

Найзағай ең терең күркіреді!

Су қайнады, жазаланған толқындар,

Дәрменсіз ол кісі өлтіруді көреді

Қайғыдан ұрған ұшқындар сөнеді

Вагондармен таситын тал солып қалады

Көп жылдардан кейін қыс болды

Суға қайық келді

Бейбіт ағаш қайықты айдады

Жағалау беткейінде

Жерден қараңғылық көтерілді

Сұр ағашты есте сақтаңыз

Ол кильді сындырды, садақ батып кетті

Су қамысты шайқады

Осылайша ол шағылыстырды және ол күштеп, оларды төмен түсірді

Сөйтіп, ол шағып, барлығын олардың суық қабірлеріне мәжбүрледі