Des Sängers Fluch - Equilibrium

Düster die Zeiten, geknechtet das Land,

Zu dienen und fügen die Menschen gebannt.

Kein Vogel, kein Lachen im Flur widerhallt,

Die Tage so düster, die Nächte so kalt.

Und so zogen die Jahre dahin,

Gingen nieder — ohne Sinn.

Schwere Seiten der Geschichte Buch,

Erzählen bis heute von des Sängers Fluch.

«Zeig mir zu spielen, lehr mich deine Kunst»,

So sprach einst ein Knabe aus tiefer Inbrunst.

Der Alte mit Harfe, der Junge mit Sang.

Sie spielten die Lieder, so reich war ihr Klang.

Und so zogen die Lieder ins Land.

Ein Gefühl so … unbekannt.

Doch schwer sind die Seiten der Geschichte Buch,

und 'zählen bis heute von des Sängers Fluch.

Und so galt es zu spielen vor eisigem Thron.

Der Tod sei die Strafe, das Leben sei Lohn.

«So spielt nur ihr beiden und spielet bloß gut,

Sonst mach ich mir Freude und wate durch Blut».

Da schlug er die Saiten so voll wie noch nie,

Da klangen die Stimmen zu herrlichem Lied,

Es tönte und brauste der beiden Gesang,

Und zog alle Seelen im Saale in Bann.

So wagten sie spielen vor eisigem Thron

Der Tod wär die Strafe, das Leben wär Lohn.

Doch schwer sind die Seiten der Geschichte Buch,

Und schwerlich ertragen sie des Sängers Fluch.

Zornig fährt nieder der eifersüchtig' Stahl,

Streckt vorm Throne nieder, den Jung' in bitt’rer Qual.

Der Alte trägt den Toten zur Türe, weit hinaus.

Doch bleibt vorm letzen Tore nochmal stehen und ruft aus:

«Weh dir, du Mörder, du Fluch des Sängertums!

Fahr nieder zu Boden, ersauf in deinem Blut!

Vergessen dein Name, dein Leib zu Staub verbrannt,

Gestürzt deine Hallen, dein Reich Überrannt!»

Der Alte hats gerufen, ein jeder hats gehört,

Die Mauern gingen nieder, die Hallen sind zerstört.

Des Thrones einstig Namen, ihn kennt bis heut kein Buch,

Nur eins füllt schwere Seiten: es ist des Sängers Fluch!

Зұлмат заман, жерді құлдыққа,

Адамдарға қызмет ету және қосу үшін.

Дәлізде құс жоқ, күлкі жаңғырмайды,

Күндер мұңды, түндер суық.

Осылайша жылдар өте берді

Төмен түсті - мағынасыз.

тарих кітабының ауыр беттері,

Әншінің қарғысын осы күнге жеткіз.

«Маған қалай ойнайтынымды көрсет, өнеріңді үйрет»,

Бірде бір бала қатты қызғаныштан осылай сөйледі.

Арфа ұстаған қарт, әнді бала.

Олар әндерді орындады, олардың дыбысы соншалықты бай болды.

Осылайша әндер елге тарады.

Бейтаныс сезім.

Бірақ әңгіме кітабының беттері ауыр,

және 'әншінің қарғысы осы күнге дейін есептелсін.

Міне, мұздай тақ алдында ойнау керек болды.

Өлім – жаза, өмір – сый.

«Екеуіңді ойнап, жақсы ойнаңдар,

Әйтпесе өзімді-өзім қуантып, қан кешемін».

Содан кейін ол жіптерді бұрынғыдан да толық соқты,

Сонда дауыстар даңқты әнге ұласты,

Екеуінің әні естіліп, шуылдады,

Және залдағы барлық жандарды сиқырлаңыз.

Сондықтан олар мұзды тақтың алдында ойнауға батылы барды

Өлім жаза болар еді, өмір сый болар еді.

Бірақ әңгіме кітабының беттері ауыр,

Ал олар әншінің қарғысына әрең шыдайды.

Қызғаныш болат ашуланып төмен түседі,

Тақтың алдында ұрып, Ащы азапта бала.

Қария өлген адамды алыстағы есікке апарады.

Бірақ соңғы қақпаның алдында тұрып:

«Қасіретке, қанішер, ән айтудың қарғысы!

Жерге соқ, қаныңа батып кет!

Атың ұмытылды, тұла бойың шаң болып өртенді,

Сенің сарайларың құлады, патшалығың құлады!— деді.

Қария шақырды, бәрі естіді

Қабырғалар құлады, залдар қирады.

Тақтың бұрынғы атауы, оны әлі күнге дейін ешбір кітап білмейді,

Тек бір нәрсе ауыр беттерді толтырады: бұл әншінің қарғысы!