Падая с облака - Электропартизаны

На Солнце тень историй древних,

Мои следы ведут на Землю,

Вода под камень, огонь под вечный лёд,

Звезда погасла, я сделал шаг вперёд

Падая с облака стреляной гильзой — маюсь,

Я сон с четверга на субботу, я не исполняюсь.

Ночь в сердце чёрная дыра, слов не проявленных мираж,

Разбиты последние часы и этот мир уже не наш.

Но ветер уносит, как туман, фальшиво спетую печаль.

Восставший свет сбывается в одном из сумрачных начал.

Мои слова не любят дела,

Моя душа не верит телу,

Под нож вены, в огонь последний стих,

Моя надежда ушла любить других.

Падая с облака солнечным эхом — таю,

Я кровь на ступенях любви, я остываю.

Однажды снова став дождём, я буду плакать и мечтать,

В холодном зеркале Луны обрывком песни танцевать,

Слезою поведав на полях невоплотившихся шагов,

О том как прекрасна и мудра жизнь непроизнесённых слов.

Падая с облака неба осколком — каюсь,

Я просто пытаюсь любить, просто пытаюсь…

Күнде - көне тарихтың көлеңкесі,

Менің іздерім Жерге апарады

Тас астындағы су, мәңгілік мұз астындағы от,

Жұлдыз сөнді, Алға қадам бастым

Бұлттан жұмсалған патрон сияқты құлап - мен еңбектенемін,

Бейсенбіден сенбіге дейін арманмын, орындалмаймын.

Қара дырдың жүрегіндегі түн, айтылмаған сағым сөздер,

Соңғы сағаттар бұзылды және бұл әлем енді біздікі емес.

Бірақ жел тұман сияқты жалған мұңды алып кетеді.

Қайта тірілген нұр мұңды бастаулардың бірінде жүзеге асады.

Менің сөзім іс сүймейді,

Жаным тәнге сенбейді,

Тамырдың пышақ астында, отқа соңғы өлең,

Менің үмітім басқаларды жақсы көреді.

Бұлттан күн жаңғырығы сияқты құлап - ерідім,

Махаббат баспалдағында қан боп, суып барамын.

Тағы да жаңбыр болып, мен жылап, армандаймын,

Айдың салқын айнасында әнмен билеп,

Орындалмаған қадамдардың шетінде көз жасымен айтып,

Айтылмаған сөздің өмірі қандай әдемі, дана екендігі туралы.

Аспан бұлтынан үзік боп құлап – тәубе етемін,

Мен тек сүюге тырысамын, тырысамын...