Дождь - Дыши

Свет фонарей отражается в лужах, хочется крикнуть, но голос простужен.

Мир накрывает холодная тень, снова стучу в закрытую дверь.

Как одинокая птица, отбившись от стаи.

Расправить крылья пытаюсь, но что-то мешает.

И только дождь, как наказание с небес, стоит стеной и нет просвета.

Я задаю себе вопрос: «За что все это?».

И только дождь, как наказание с небес, стоит стеной и нет просвета.

Я задаю себе вопрос: «За что все это?».

За что все это?

Только дождь.

Только дождь.

Только дождь.

Только дождь.

Дождь.

Безумный дождь.

Безумный дождь.

Безумный дождь.

Вспыхнет надежда в небе звездой, светом своим позовет за собой,

Я побегу, попытаюсь взлететь, хватит судьбы унижения терпеть.

Я научусь у реки безмолвно плыть по теченью,

У ночи я научусь быть молчаливою тенью.

И только дождь, как наказание с небес, стоит стеной и нет просвета.

Я задаю себе вопрос: «За что все это?».

И только дождь, как наказание с небес, стоит стеной и нет просвета.

Я задаю себе вопрос: «За что все это?».

Только дождь.

Только дождь.

Только дождь.

Только дождь.

Дождь.

Безумный дождь.

Безумный дождь.

Безумный дождь.

Только дождь…

И только дождь, как наказание с небес, стоит стеной и нет просвета.

Я задаю себе вопрос: «За что все это?».

За что все это?

Как наказание с небе…

Стоит стеной и нет просвета…

Шамдардың жарығы шалшықтарда шағылысады, айғайлағым келеді, бірақ дауысым суық.

Дүниені суық көлеңке жауып, Жабық есікті тағы қағамын.

Үйірінен адасып, жалғыз құстай.

Мен қанатымды жаюға тырысамын, бірақ мені бір нәрсе тоқтатады.

Ал жаңбыр ғана, аспаннан түскен жаза сияқты, қабырға болып тұрып, жарық жоқ.

Мен өзіме сұрақ қоямын: «Мұның бәрі не үшін?»

Ал жаңбыр ғана, аспаннан түскен жаза сияқты, қабырға болып тұрып, жарық жоқ.

Мен өзіме сұрақ қоямын: «Мұның бәрі не үшін?»

Мұның бәрі не үшін?

Тек жаңбыр.

Тек жаңбыр.

Тек жаңбыр.

Тек жаңбыр.

Жаңбыр.

Ақылсыз жаңбыр.

Ақылсыз жаңбыр.

Ақылсыз жаңбыр.

Үміт аспанда жұлдыздай жанып, Жарығымен шақырады,

Мен жүгіремін, ұшып көремін, қорлыққа шыдауға тағдырым жетеді.

Мен өзен жағасында үнсіз жүзуді үйренемін,

Түнде мен үнсіз көлеңке болуды үйренемін.

Ал жаңбыр ғана, аспаннан түскен жаза сияқты, қабырға болып тұрып, жарық жоқ.

Мен өзіме сұрақ қоямын: «Мұның бәрі не үшін?»

Ал жаңбыр ғана, аспаннан түскен жаза сияқты, қабырға болып тұрып, жарық жоқ.

Мен өзіме сұрақ қоямын: «Мұның бәрі не үшін?»

Тек жаңбыр.

Тек жаңбыр.

Тек жаңбыр.

Тек жаңбыр.

Жаңбыр.

Ақылсыз жаңбыр.

Ақылсыз жаңбыр.

Ақылсыз жаңбыр.

Тек жаңбыр...

Ал жаңбыр ғана, аспаннан түскен жаза сияқты, қабырға болып тұрып, жарық жоқ.

Мен өзіме сұрақ қоямын: «Мұның бәрі не үшін?»

Мұның бәрі не үшін?

Аспаннан түскен жаза сияқты...

Қабырға сияқты тұрып, жарық жоқ...