Comme un aimant - Chiens De Paille, Bruno Coulais

Une passion lézardée

L'érosion des années

Mes parents désarmés

Se séparent, la maison, désormais

Résonne de leurs paroles désolées

Une part d’ombre est scellée

Pour ne pas rompre, esseulée

Chaque jour ma mère se bat

Elle a le monde à soulever et sur ses joues tant de peines me navrent

Goût amer.

Je pars

Quand la foudre en elle parle

Pardon de me sauver

J’ai mal de voir ce qui m’attend.

Grand besoin de souffler

Pas le cran de la retrouver la tête dans les mains, en quête d'éléments

De raisons de garder les rangs

Je suis de ceux qui traînent tard, à squatter les bancs

Tel le fer et l’aimant

Ma vie se fait de ces moments où on est mieux loin de chez soi

Moments d'éternité

L'éternité est un moment mais on l’oublie l’un de ces soirs

Où, en mal de trophées

On refait le monde loin des bras de Morphée

Le cœur empreint de cette âme qu’ont les chœurs en plein stade…

Mais peu importe, le décor s’ancre, on s’installe entre stages et intérims

En soi, rien de terrible, on stagne

Là où des petites filles déjà petites femmes charment

Des hommes encore mômes fans de Jackie Chan

Pendant que des femmes encore petites filles

Elèvent des mômes déjà durs comme des hommes

J’espère en l’espoir perdu, sur les cendres de nos sorts

Que leurs voix innocentes ne se joignent à l’ensemble des perdants que nous

sommes

D’autres, se voyant sans songes, s’en vont, se noyant dans leur sang

L’eau passe sous les ponts

Il me semble qu’hier encore, ma mère m’embrassait sur le front

«Cloués sur un banc, rien d’autre à faire»

«Et les rêves brisés transforment les songeurs en braqueurs»

J’ai pas choisi de réduire mon monde à ce banc comme Escobar à Medellín

C’est parce qu’erre le spleen, c’est parce qu'être mine

C’est le récit de mes nuits blanches dans la cohue

Déjà communément

Connue des gens du genre

Comme une légende, des gens

Collés aux bancs, du genre

Comme un aimant

Assis, une lettre à la main, où les miens se laissent être

Ce coin de terre maigre où les chiens aiment faire

Je profite de l’instant là où les chemins viennent se perdre

Serein devant cette lettre dont je sais rien

C’est peut être tout et n’importe quoi

Mais ne rien savoir laisse une touche d’espoir rare à notre endroit

Entre autres, en bas, j’en ai marre de perdre

Cette lettre, une part de rêve dans ce pâle réel

Un poumon quand, pour mort, mon esprit manque d’air

Que trop de marques de peine se lisent sur ma face

La peur qu’y ait rien me harcèle, las d’errer en ville jusqu’au matin

De nouveau, vivre m’enivre

L’entrain rince mon cœur vide d’envie puis s'étalant sur mes lèvres

Leurs coins se surélèvent.

Le déçu se relève

Droit dans l’arène comme un roi devant sa reine et les fauves morts

Putain, je sens resurgir d’affreux remords de leur formol

Innocence, je rêve.

Cette lettre, ma charge de revanche

Quand tout s’acharne sur les gens comme le hasard sur mes chances

Pour que notre passage prenne un sens

J’ai pas la hargne de naissance

Je rêve de puiser dans ma jeunesse à grandes mains

Que je puisse prendre les bons chemins

Et ne me brise pas, trimant comme tous triment

Pour des miettes en guise de part

Mais le rêve est mon vice

La vie se marre quand ses fils marnent

Lisant la lettre, je réalise

Sa justice vaut autant que celle des hommes

Aux dépens de ceux de ma zone

On se débat tous dans ce monde mais on est tous seuls

En somme, je te jure

Je resterai qu’un arracheur de sacs aux yeux de ceux

Dont la vie n’est autre que la vie des autres

Je baisse pas assez la tête.

Peu d’idéaux mais les idées hautes

Radieux, le ciel rend cet enfer confortable

En fin de compte, quand on regarde

Combien montent?

Combien tombent?

Inutile de le dire aux gosses…

«Et les rêves brisés transforment les songeurs en braqueurs»

J’ai pas choisi de réduire mon monde à ce banc comme Escobar à Medellín

C’est parce qu’erre le spleen, c’est parce qu'être mine

C’est le récit de mes nuits blanches dans la cohue

Déjà communément

Connue des gens du genre

Comme une légende, des gens

Collés aux bancs, du genre

Comme un aimant

Жарылған құмарлық

Жылдардың эрозиясы

Менің қарусыз ата-анам

Бөлек, үй, қазір

Олардың өкініш сөздерімен естіледі

Қараңғы жағы жабылған

Ажырасу үшін емес, жалғыздық

Анам күнде ұрысады

Оның көтеретін дүниесі бар және оның бетінде мені қаншама қайғы ауыртады

Ащы дәм.

Мен кеттім

Оның ішіндегі найзағай сөйлегенде

Мені құтқарғаныңыз үшін кешіріңіз

Мені не күтіп тұрғанын көру жанымды ауыртады.

Тыныс алудың үлкен қажеттілігі

Оны басын қолында ұстап, элементтерді іздеп табуға батылдық емес

Қатарларды сақтаудың себептері

Мен кешігіп, шалқалай отыратындардың бірімін

Темір мен магнит сияқты

Менің өмірім үйден алысырақ болған кездер болды

мәңгілік сәттері

Мәңгілік - бұл бір сәт, бірақ біз оны осы түндердің бірінде ұмытамыз

Қайда, трофейлерді іздеуде

Біз әлемді Морфейдің құшағынан алыстатамыз

Стадион ортасындағы хорлардың жүрегі осы жанмен сусындады...

Бірақ бұл маңызды емес, декор бекітілген, біз практика мен аралық уақыт арасында орналасамыз

Өз алдына, қорқынышты ештеңе жоқ, біз тоқырауға ұшыраймыз

Кішкентай қыздар кішкентай әйелдердің сүйкімділігі

Ер адамдар әлі күнге дейін Джеки Чанның жанкүйерлері болып табылады

Әйелдер әлі кішкентай қыздар

Ерлер сияқты онсыз да қатал балаларды тәрбиелеу

Үміттен үзілген үмітке, біздің заклинаниелердің күліне үміттенемін

Олардың жазықсыз үндері біз жоғалтқандардың барлығына қосылсын

болып табылады

Басқалары өздерін армансыз көріп, қанына батып кетеді

Су көпірлердің астынан өтеді

Кеше ғана анам маңдайымнан сүйген сияқты

«Орындықта тұрып қалдым, басқа ештеңе істемейді»

«Ал бұзылған армандар армандаушыларды қарақшыға айналдырады»

Мен өз әлемімді Медельиндегі Эскобар сияқты осы орындыққа қысқартуды таңдаған жоқпын

Көкбауыр тентіреп жүргендіктен, менікі болғандықтан

Бұл менің ғашықтықтағы ұйқысыз түндерімнің тарихы

Қазірдің өзінде жиі

Ұнайтындарға белгілі

Аңыз сияқты, адамдар

сияқты орындықтарға желімделген

Магнит сияқты

Отырған, қолында хат, Халқым қайдан болсын

Иттер жақсы көретін тапшы жер

Жолдар құрдымға кеткен сәттен ләззат аламын

Мен ештеңе білмейтін мына хаттың алдында сабырлы

Бұл кез келген нәрсе болуы мүмкін

Бірақ білмеу біз үшін сирек үміт отын қалдырады

Басқа нәрселермен қатар, төменгі қабатта мен жеңілуден шаршадым

Бұл хат, осы ақшыл шындықтағы арманның бір бөлігі

Өлі үшін менің санам ауасыз қалғанда өкпе

Менің бетімде тым көп қайғы таңбалары бар

Ештеңе жоқ деген қорқыныш мені таңға дейін қала аралаудан шаршады

Тағы да өмір мені мас етеді

Рух менің жүрегімді қалаусыз шайып тастайды, содан кейін ерніме таралады

Олардың бұрыштары көтеріледі.

Көңілі көтеріледі

Аренада өз патшайымы мен өлі аңдардың алдындағы патша сияқты

Қарғыс атсын, мен олардың формальдегидтерінен қайтып келе жатқан қорқынышты өкінішті сезінемін

Кінәсіздік, мен армандаймын.

Бұл хат, менің кек алуым

Адамдар туралы болғанда, кездейсоқтық менің мүмкіндіктерім туралы сияқты

Үзіндіміз мағыналы болсын

Менде туған кездегі агрессивтілік жоқ

Мен жастық шағымды үлкен қолдармен басуды армандаймын

Мен дұрыс жолды таңдай аламын

Мені сындырмаңыз, барлық еңбек сияқты тер төгіп

Бөлшек ретінде үгінділерге арналған

Бірақ арман менің кемшілігім

Ұлдары жүргенде өмір тойды

Хатты оқып отырып түсіндім

Оның әділдігі адамдардың әділдігімен бірдей

Менің аймағымдағылардың есебінен

Бұл әлемде бәріміз күресеміз, бірақ біз жалғызбыз

Қысқасы, ант етемін

Солардың көзінде мен тек қап жұлушы болып қала беремін

Кімнің өмірі басқалардың өмірінен басқа емес

Мен басымды төмен түсірмеймін.

Идеалдар аз, бірақ жоғары идеялар

Нұрлы, жәннат бұл тозақты жайлы етеді

Ақырында, біз қараған кезде

Қанша көтеріледі?

Қаншасы құлады?

Балаларға айтудың қажеті жоқ...

«Ал бұзылған армандар армандаушыларды қарақшыға айналдырады»

Мен өз әлемімді Медельиндегі Эскобар сияқты осы орындыққа қысқартуды таңдаған жоқпын

Көкбауыр тентіреп жүргендіктен, менікі болғандықтан

Бұл менің ғашықтықтағы ұйқысыз түндерімнің тарихы

Қазірдің өзінде жиі

Ұнайтындарға белгілі

Аңыз сияқты, адамдар

сияқты орындықтарға желімделген

Магнит сияқты