El Duende del Árbol - Callejeros

En sus ojos, nunca pude encontrar maldad.

Pero a veces, para no morir hay que matar.

Todo fue esa noche en que ciego y borracho nos quizo asustar.

Pero un golpe sin suerte,

dejó a su cuchillo clavado en su mal.

Así fue que al duende del árbol, tuvimos que asesinar…

matar… y cortar… y cortar…

Su cuchillo había destripado a dos duendes ya.

Pero en estas historias, nunca nadie puede celebrar.

Así fue que al duende del árbol,

en partes tuvimos que enterrar…

tapar… y olvidar… y olvidar…

«¿Cuál es esa ley — preguntó el duende al sol / a Dios —

qué aunque mate siempre,

siempre obtendré el perdón?»

Pero a aquella ley, esa noche la rompí yo…

Sólo el cielo quiso ver lo que quedó de él.

Nuestro miedo, se hizo odio en un instante cruel.

Así fue que al duende del árbol,

de un tajo le pudimos dar un poquitito de paz… de paz…

Y ahora tengo a este duende sepultado y ya sin perdón.

Оның көз алдында мен ешқашан жамандық таба алмадым.

Бірақ кейде өлмеу үшін өлтіруге тура келеді.

Соқыр және мас күйінде ол бізді қорқытқысы келген түні болды.

Бірақ сәтсіз соққы,

пышағын зұлымдығына тығып қалдырды.

Ағаш перісін өлтіруге тура келді...

өлтіру… және кесу… және кесу…

Оның пышағы әлдеқашан екі гоблиннің ішегін ашып үлгерген.

Бірақ бұл әңгімелерде ешкім ешқашан тойлай алмайды.

Сонымен ағаштың перісі болды,

бөліктерін жерлеуге тура келді...

жабыңыз ... және ұмытыңыз ... және ұмытыңыз ...

«Бұл не заң, - деп сұрады пері Күннен / Құдайдан -

Мен әрқашан өлтірсем де,

Мен әрқашан кешірім аламын ба?

Бірақ сол заң, сол түні мен оны бұздым...

Тек аспан одан не қалғанын көргісі келді.

Біздің қорқынышымыз қатыгез сәтте жек көрушілікке айналды.

Сонымен ағаштың перісі болды,

Бір сәтте біз оған аздап тыныштық бердік ... тыныштық ...

Енді менде бұл гоблин көміліп, кешірімсіз қалды.