Achilles and the Tortoise - Buck 65

This collection of sketches, rough and scattered, is arranged by instinct.

There’s entropy at work, but mostly it happened by accident

Sure a story goes with this, but for it to make sense you’d have to be me,

And for it to make dollars I would have to be something I despise,

Don’t ask me how I managed, no one gets paid to make change,

Every morning I salute the flag, turn, grab the fingers of my left hand behind

my back and continue my search.

I’m wondering how I got here,

Who besides me is responsible?

I’m not the young man I was when I first wrote the code,

Now I dont have it in me to fuss over much.

I need sleep… more than ever before.

What remains of my violence is so precious that I keep it all of it to myself.

What frightens me most now is my gradual loss of hearing.

So i’m guided more and more by vibes.

I shield my eyes from flickering images and document my dreams with as much

detail as possible.

I figure I’ll write my book when its all I can do, but I don’t know.

Have you any idea how hot these sands are?

Ya, i come in contact with the odd scavenger here and there, but those

encounters rarely amount to much

I just gaze the same few black and white photographs:

Distant loves, long lost souls.

diamonds of my most glorious moments,

I remember the gold rush

Ya, she makes me laugh now to think of the risks I took

The monuments will remain, and thats all that matters but the question always

becomes:

'Am I happy?'

When young, we mourn for one woman,

When we grow old, for woman in general,

The tradgey in life is man is never free,

Yet strives for what can never be,

The thing most feared in secret, always happens: my life, my love,

where are they now?

But the more the pain grows, the more this instinct for life somehow asserts

itself,

The necessary beauty in life is giving yourself to it completely.

Only later will it clarify itself as not coherant

I wandered the fields and listen for the sound of drums

The colder the ground becomes the closer I get I home

The planets not fit to roam but with all the chaos

But, when I saw the savages I played the law of averages

And when the river splits in half, I start to lose my wits and laugh

And cry at the same time, there’s nothing I can do about it

Even though I wouldn’t doubt it, if the winds began to blow

And carry the sounds of my voice to the lands below

So I put my hands around my mouth and hollered to the sunken city

That, wallows in the filth of its own drunken pity

And wait to see a signal but a signal is never seen

Eventually fatigue builds inside me exponentially and so I sleep

And dream that I’m able to fly

«They will respect a man with wings!»

Later I awake, in agony and learn

That while I was sleeping the city had burned

Shrugging my shoulders, I paused and gathered thoughts

Think twice about staying put, then decide I rather not

So I press on in my agnostic pilgrimage

Knowing that I can swim deeper than the grim reaper

Ready for whatever sea creatures may abound

When the water swallows me and not the other way around

Survival saw me through the mechanical district

Starvation leads to being cannibalistic

I have to rely on cons and silence and non talking quick

Defending myself with nothing but this walking stick

I’ve never had friends and no parental guidance

I’m wild at heart and weird on top, I’m feared nonstop

Even though my rage is worn out

My life’s a book with several pages torn out.

I just climb trees and look for rhythm everywhere.

I used to be the town crier in a city of stone throwers

Until my soul was laid bare and displayed in the pearled square

Ignored, more than a lot, not less, no one understood my thought, process

I was gagged and bound over noise complaints

But, commanding the resolve that destroys constraints

I found my escape in a melding of memories

The next thing I know, I’m rowing this boat

And blowing this note on an old tarnished trumpet

(Pause for trumpet sample)

Ever since then I’ve been wondering lots

Watching the sky and pondering thoughts

Strange angel, music box genie

Behind for some time and now I’m blind in one eye

And how this happened exactly will never be known

My thoughts take the shape of the hang-man's house

Never fails in time-traveling salesman visiting

Бұл эскиздер жиынтығы, өрескел және шашыраңқы, инстинкте орналастырылған.

Жұмыста энтропия бар, бірақ көбінесе бұл кездейсоқ болды

Әрине, бұл оқиғаға сәйкес келеді, бірақ оның мағынасы болуы үшін сіз мен  болуыңыз керек,

Оның доллар табуы үшін мен жек көретін нәрсе болуым керек еді,

Мені қалай басқарғанымды сұрамаңыз, өзгеріс енгізуге ешкім ақы алмайды,

Күнде таңертең мен жалауды құттықтаймын, бұрылып, сол қолымның саусақтарын артта ұстаймын

артқа және іздеуімді жалғастыру.

Мен мұнда қалай келгенімді білмеймін,

Менен басқа кім жауапты?

Мен кодты алғаш жазған кездегі жас жігіт емеспін,

Енді менде менде көп нәрсе керек емес.

Маған ұйқы керек… бұрынғыдан да көп.

Менің зорлық-зомбылығымнан қалғаны соншалықты қымбат, мен мұның барлығын өзіме  сақтаймын.

Мені ең қорқыныштысы мен қазір есту қабілеттілігімді жоғалтады.

Сондықтан мен барған сайын дірілдерге басшылық                          

Мен көзімді жарқыраған суреттерден қорғаймын және армандарымды                  

мүмкіндігінше егжей-тегжейлі.

Қолымнан келгенше кітабымды жазамын деп ойлаймын, бірақ білмеймін.

Сіз бұл құмдардың қаншалықты ыстық екенін білесіз бе?

Иә, мен бірден-бір оғаш қоқысшымен байқасып тұрамын, бірақ олар

кездесулер сирек көп болады

Мен бірдей ақ-қара фотосуреттерге қараймын:

Алыстағы махаббат, көптен бері жоғалған жандар.

Менің ең керемет сәттерімнің гауһарлары,

 Алтын шапшаңдығы есімде

Иә, ол қазір мен тәуекелге барғанымды ойлау үшін мені күлдіреді

Ескерткіштер қалады, бәрі маңызды, бірақ әрқашан сұрақ

болады:

"Мен бақыттымын ба?"

Жас кезімізде бір әйелді жоқтаймыз,

Біз қартайғанда, жалпы әйелдер үшін,

Өмірдегі трагедия - адам ешқашан бос емес,

Дегенмен ешқашан болмайтын нәрсеге ұмтылады,

Жасырын ең қорқынышты нәрсе әрқашан болады: менің өмірім, махаббатым,

олар қазір қайда?

Бірақ ауырсыну күшейген сайын, өмірге деген инстинкті соғұрлым күшейе түседі

өзі,

Өмірдегі қажетті сұлулық - бұл өзіңізге толығымен беру.

Тек кейінірек ол өзі бір қоғамдас болмайтын  айтады

Мен далаларды аралап, барабан дыбысын тыңдадым

Жер суық болған сайын үйге жақындаймын

Ғаламшарлар қыдыруға жарамайды, бірақ барлық хаоспен бірге

Бірақ жабайыларды көргенде, мен орташалар заңын ойнадым

Ал өзен жартысында жарқыраған кезде, мен өзімнің парақтарымды жоғалтып, күле бастаймын

Бір уақытта жылаңыз, мен бұл туралы ештеңе істей алмаймын

Жел соға бастаса, мен бұған күмәнданбас едім

Менің дауысымды  төмен       елдерге                               |

Сондықтан мен өзімнің қолымды аузыма қойып, Суретке түсірдім

Бұл өзінің маскүнемдігінің ластығында

Сигнал көріну үшін күтіңіз, бірақ сигнал ешқашан көрінбейді

Ақырында шаршау менің ішімде экспоненциалды түрде күшейеді, сондықтан мен  ұйықтаймын

Мен ұша аламын деп армандаңыз

«Олар қанатты адамды құрметтейді!»

Кейінірек мен оянып, қиналып, үйренемін

Мен ұйықтап жатқанда қала өртеніп кетті

Иығымды көтеріп, кідіріп, ойларды жинақтадым

Орнында қалу туралы екі рет ойланыңыз, содан кейін жоқ деп шешіңіз

Сондықтан мен Agnostic Palgrimage-те басамын

Менің қасқырдан да тереңірек жүзе алатынымды білу

Теңіз жануарларының кез келгеніне дайын

Су мені жұтып қойғанда, керісінше емес

Аман қалу мені механикалық аудан арқылы көрді

Аштық каннибализмге әкеледі

Мен үндемей және үндемеу және тез арада сөйлесуге тура келеді

Өзімді мына таяқпен ғана қорғаймын

Менің ешқашан достарым болған емес және ата-ананың қамқорлығы да болған емес

Мен жабайы және біртүрлімін, мен тоқтаусыз қорқамын

Менің ашуым тозған болса да

Менің өмірім – бірнеше беті жыртылған кітап.

Мен жай ғана ағаштарға өрмелеп, әр жерден ырғақты іздеймін.

Мен бұрын тас лақтырғыш қалаларында қалалық ұжым болғанмын

Менің жаным ашылып, інжу алаңында көрсетілгенше

Елеусіз, көп                                                                                                                                    ешкім   ой  ойымды     түсінген   

Шуға қатысты шағымдарға байланысты аузым жабылып, байланып қалдым

Бірақ, шектеулерді бұзатын шешімді бұйырады

Мен қашу жолымды естеліктер жиынтығынан таптым

Мен білетін тағы бір нәрсе, мен бұл қайықты есейіп жатырмын

Және бұл жазбаны                           

(Труба үлгісі үшін үзіліс)

Содан бері мен көп нәрсені ойладым

Аспанға қарап, ойға шомады

Біртүрлі періште, музыкалық жәшік джин

Біраз уақыт артта қалдым, енді бір көзім соқыр болып қалды

Мұның қалай болғаны ешқашан                                                                                                                                                                                                                                                                                |

Менің ойларым асылған адамның үйінің пішінін алады

Уақытпен саяхаттаушы сатушыға барғанда ешқашан сәтсіздікке ұшырамайды